13

                                                                          Lena

Kolejne  dni mijają mi głównie na skoczni.Pojawiamy się tam jako jedni z pierwszych i opuszczamy jako jedni z ostatnich.W sumie mi to pasuje, nie mam czasu na rozmyślanie.Niemieckiej ekipy unikam jak ognia.Starając się schodzić im z drogi tak często jak jest możliwe.Niestety posiłki jemy jednak razem.Nie mogę za każdym razem uciekać do stolika Ewy.Najczęściej wdaję się w jakąś bezsensowną rozmowę z Andreasem lub Karlem.Z resztą nie potrafię się dogadać i nawet nie próbuję.
Tak jest i tym razem gdy po sobotnim konkursie siedzimy przy kolacji.

-Pewno nie możesz się doczekać , jak jutro stąd wyjedziemy- zagaduje Karl.

-Aż tak to widać?-prycham .

-No nie da się ukryć- wtrąca się do rozmowy Andreas.
-Mnie to po prostu nie kręci.
-Co Cię nie kręci?My czy skoki?-wybucha śmiechem Markus.Nawet nie odpowiadam, ja po prostu nie mam siły odpowiadać na jego głupie komentarze.

-Pewno nie zdawałeś sobie sprawy że jakaś dziewczyna może tak bardzo Was ignorować ?-wybucha śmiechem Sven.
-No często nam się to nie zdarza.
-Nie przypominam sobie żeby zdarzyło się kiedykolwiek- na słowa Andreasa, przewracam oczami.Ich pewność siebie doprowadza mnie do furii.
-Po prostu nie chcesz pamiętać jedynej dziewczyny której nie udało Ci się zaciągnąć do łóżka-śmieje się Markus.
-Naprawdę któraś mu się oparła ?- wybucha śmiechem Sven.
-Próbował kiedyś przez dwa dni poderwać siostrę Kamila.
Krztuszę się kawą, a Sven zerka na mnie z boku.
-Ona po prostu wolała Richarda -prycha Andreas.
-Nie przypominaj mi o tym-odzywa się Richard- nie mam ochoty nawet o niej słuchać.
-Siostra naszego Kamila?-dopytuje Sven, a ja mam ochotę zapaść się pod ziemię.
-Gdyby nie to że Kamil był w takim szoku jak zobaczył ją z Richardem, chyba by go zabił.Możesz sobie wyobrazić co czuł gdy się dowiedział że Richi sypia z jego piętnastoletnią siostrą od roku.
Jak myślałam ze mój poziom zażenowania wtedy w Zakopanem osiągnął maksimum, to nie mam pojęcia jak nazwać to co czuję teraz.
-Ciekawe co u niej.Jak na dzieciaka była naprawdę niezła-rzuca Andreas, mam ochotę wydrapać mu te cudne błękitne oczęta-Natalia Ty jesteś blisko z Ewą.Powinnyście być nawet w podobnym wieku.
-Jeśli pytasz czy znam siostrę Kamila , to nie-prycham - jestem blisko z Ewą , jak sam zauważyłeś.A nie z Kamilem i jego rodziną.
-Chciałbyś ją teraz spotkać Richi?Ciekawe czy nadal byłaby w stanie zrobić dla Ciebie wszystko?-śmieje się Markus.
-Przepraszam ,Maciek na mnie czeka-kłamię i zrywam się od stołu, nie mając ochoty słuchać tego co odpowie.


Gdy wracam do pokoju po kilku godzinach samotnego spaceru po Wiśle, Sven siedzi na łóżku i wpatruje się we mnie.
-Nie masz drugiej siostry , prawda?
-Nie mam niestety-siadam przy nim na łóżku.
-To dlatego nie chciałaś być Leną i nie chciałaś jechać na zawody?
-Mhm.
-Jakim cudem oni Cię nie poznali?
-Może wykręciłam im niezły numer, ale jednak byłam jedną z wielu.Myślisz że pamiętają wszystkie swoje panny?
-No to fakt.Bałaś się jednak że Cię poznają?
-Zafarbowałam nawet włosy.Jestem blondynką.
-I tak dziwi mnie fakt że Cię nie poznali.Szczególnie Richard.
-Widocznie nie przywiązują zbytniej uwagi do tego z kim sypiają.
-A Ty?
-Słucham?
-Pytam czy zależało Ci na nim?
-Miałam niespełna piętnaście lat.Był moim pierwszym facetem.Jak myślisz?
-Myślę że było Ci cholernie ciężko- przytula mnie do siebie, nie mówię na głos tego ,że teraz jest tak samo ciężko jak wtedy.

Budzę się rano wtulona w jego ramiona.Odwracam głowę w poszukiwaniu jego ust.Otwiera oczy gdy zaczynam go całować.Spogląda na mnie zaskoczony, ale oddaje pocałunek.Wiem że zachowuję się mało racjonalnie.Ale chyba nigdy tak się nie zachowywałam.Zawsze najpierw coś robiłam , zamiast myśleć, nie zważając na konsekwencje.Dziś wieczorem każdy z nas wróci do swojego życia.Ja do swojego małego mieszkania na drugim piętrze.A Sven do swojego domu, gdzie czeka na niego żona i syn.
Tu nic się nie zmieniło.Niczego od niego nie oczekiwałam.Żadnych deklaracji i zapewnień że zostawi dla mnie rodzinę.Nie chciałam tego.Nie było mi to potrzebne.I on doskonale zdawał sobie z tego sprawę.


                                                                      Richard

Nie mam pojęcia co odbiło Markusowi .Zachciało mu się wspomnień czy jak.Co to właściwie miało być?Mimowolnie przypominam sobie tą gówniarę, którą od tych pamiętnych zawodów w Zakopanem starałem się wyrzucić z głowy.Na początku nie było łatwo.Jeszcze żadna nie wykręciła mi takiego numeru.Jeszcze ciągłe docinki Markusa w pierwszych tygodniach. Teraz już nawet nie pamiętam jak wyglądała.Pamiętam tylko że faktycznie była gotowa zrobić dla mnie wszystko.I że była niezła jak na dzieciaka.
Pamiętam też że przez kilkanaście miesięcy schodziliśmy sobie z Kamilem z drogi.Ale żaden z nas nigdy nie wrócił do tego co wtedy się działo.Z upływem czasu, chyba przestał mieć do mnie pretensje.I znów dogadywaliśmy się jak kiedyś.Tylko Ewa od tamtej pory schodziła mi z drogi.No tak babska solidarność.
Właśnie, pytanie Andreasa czy Natalia zna siostrę Kamila, na chwilę przykuwa moją uwagę.Prycha że nie przyjaźni się z Kamilem i jego rodziną.Choć tak naprawdę to  przyjaźń z jego siostrą byłaby chyba normalniejsza niż z Ewą.One muszą być w swoim wieku.A z Ewą dzieli ją kilka lat różnicy.Spoglądam na Svena i uśmiecham się pod nosem.No tak, ta mała chyba jednak gustuje w starszych.I w przyjaźni i w łóżku.Poza tym tak nie cierpi skoków , że nie dziwię się że nie ma z Kamilem wiele wspólnego i nie zna jego rodziny.Choć z Maćkiem, jakoś zawsze jej po drodze.Jakby czytając w moich myślach zrywa się od stołu bo się z nim umówiła.A ja zastanawiam się nad kolejnym głupim pytaniem Markusa .Czy chciałbym ją teraz spotkać ?I czy nadal byłaby gotowa zrobić dla mnie wszystko?Nie, chyba jednak nie.Kolejny raz wpakowałbym się w niezłą historię.Tego Kamil by mi już chyba nie wybaczył.A szkoda byłoby kolejny raz stracić dobrego kumpla.Spoglądam na Natalię jak wychodzi z hotelu.Ona zdecydowanie pociąga mnie bardziej , niż powrót do przeszłości.Szkoda że kompletnie nie zwraca na mnie uwagi.

Prawie dwa tygodnie wolnego pomiędzy kolejnymi zawodami spędzam w domu w towarzystwie Anne.Nie mam pojęcia czemu nagle zaczynam zauważać jej wady.Drażni mnie  nawet to, ile czasu spędza przed lustrem przed każdym wyjściem.Godzinami poprawia swój już i tak perfekcyjny makijaż.Nakładając kolejne warstwy pudru.Czasem mam wrażenie że ma go na sobie nawet wtedy gdy idziemy razem do łóżka.Że całuję się z jakąś cholerną plastikową lalką.Jej rzęsy uginają się od nadmiaru tuszu.A zawsze idealnie ułożone włosy są sztywne od ton lakieru , którego zapach przyprawia mnie o ból głowy.A i tak wiecznie muszę słuchać narzekania, że jest brzydka , gruba i do niczego się nie nadaje.
Sto razy na dzień muszę zapewniać ją że się myli. Gdybym tylko spróbował się nie odezwać.Już wyobrażam sobie histerię w którą by wpadła.
Najgorsze jest to że jeszcze niedawno, mi się to podobało.Idealna figura, makijaż , fryzura.Teraz wszystko zaczyna mnie w niej irytować.Myślę  co takiego mnie w niej  pociągało.Przecież nawet nie mam o czym z nią rozmawiać.Ciekawe czy interesuje ją coś więcej niż kolejne zakupy i wizyta u kosmetyczki.
Coraz częściej zastanawiam się dlaczego z nią jestem.Czy seks w każdym momencie gdy tylko jestem w domu, naprawdę jest wart tego wszystkiego.I coraz częściej zdaję sobie sprawę z tego że chyba nie.Bo nawet chodzenie do łóżka z nią przestało sprawiać mi przyjemność.

Z ulgą ładuję do samochodu bagaże przed kolejnymi zawodami.Oczywiście najpierw muszę kilkukrotnie zapewnić ją o swojej wielkiej miłości.O tym jaka jest piękna i że na pewno  żadna ze spotkanych przeze mnie dziewczyn na zawodach nie dorównuje jej urodą.Że nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło żeby ją zdradzić.Jeszcze do niedawna była to prawda.Niestety od dwóch tygodni o niczym innym nie myślę.
Gdy zatrzaskuję za sobą drzwi auta jestem najszczęśliwszą osobą na ziemi.Przede mną kilka dni ciszy i spokoju.Łapię się na tym, że żałuję, że zawody tym razem odbywają się w Niemczech i ominie nas wspólna podróż samolotem.Każdy dojeżdża dziś sam.A to oznacza kolejne kilka godzin bez widoku tej małej.Widoku który od kilkunastu dni nie chce wyjść z mojej głowy.

Podjeżdżam pod hotel jako ostatni.Po samochodach na parkingu widzę że wszyscy są już na miejscu.Rzucam bagaże w kąt pokoju i kładę się na łóżku.
-Co tak długo?- odzywa się Markus.
-Anne znowu marudziła przed wyjściem.Znasz ją.
-I po co Ci to? Patrz ile na około niezłych lasek .Naprawdę masz zamiar być z nią do końca życia?
Na samą myśl o tym przechodzą mnie ciarki.Miałbym do końca życia słuchać jej narzekań? Zdecydowanie nie.Nie jestem na to gotowy.
-Zwariowałeś?
-To skończ to póki nie strzeli jej do głowy coś głupiego.
-Co masz na myśli?
-Złapie Cię na jakąś ciążę albo coś .No po co Ci to?
Dziecko ?Teraz? Zdecydowanie nie.Nie mam ochoty grzebać się w pieluchach w tym wieku.Mam na to wystarczająco dużo czasu.A do tego  z nią?Nie no , w życiu.To byłaby chyba najgorsza rzecz na świecie.Muszę zająć się tym zaraz po weekendzie.
-Widziałem że wszyscy już są-rzucam zmieniając temat.
-Są, są.A nasze gołąbeczki już nawet nie udają że znów przez pomyłkę wzięli wspólny pokój.
-Ciągle nie mogę uwierzyć że Sven zdradza Melissę- kręcę głową.
-Mówiłem że to kwestia czasu.
Nieźle ustawiła się ta mała.Pewno chce mieć pewność że po stażu zostanie przyjęta na stałe.Choć słyszałem że jej zdjęcia są naprawdę niezłe.Więc po jaką cholerę pakuje się w taką historię.