20

                                                                 
                                                                        Richard


Obserwowałem ją przez całą drogę do Wisły. Nie wygląda najlepiej. Jest blada, a makijażem chce ukryć opuchnięte od płaczu oczu. Niezbyt jej się to udaje. Gdy tylko na nią spojrzałem zdałem sobie sprawę ,że przepłakała kilka ostatnich godzin.
Zniknęła tak szybko z Klingenthal ,że nie miałem jak wyjaśnić jej tego całego nieporozumienia. Dlatego decyduję się zrobić to już w samolocie. Jak zwykle jest bojowo nastawiona, do tego chyba nie czuje się najlepiej. Ale w końcu zgadza się na rozmowę w hotelu. Może to i lepiej. Tutaj  z każdej strony ktoś nas słucha.A Sven nie spuszcza ze mnie wściekłego spojrzenia, gdy nie zamierzam ustąpić mu miejsca przy niej.Zachowuje się jakby była jego własnością.Jakby miał ją na wyłączność.Ciekawe jak długo uda mu się to jeszcze ciągnąć.Przecież to w końcu kiedyś się wyda.

Umawiam się z nią za godzinę na korytarzu. Nie mam pojęcia dlaczego nie potrafię doczekać się tego spotkania. Chyba obiecuję sobie po nim zbyt wiele. Tak naprawdę nawet nie wiem czego bym od niej chciał. Bo tego, że chcę z nią wylądować w łóżku jestem już pewny od dłuższego czasu. Ale czy czegoś więcej? Nie mam pojęcia.Wiem tylko, że coś mnie do niej cholernie mocno przyciąga.

Już wychodząc z pokoju słyszę ich podniesione głosy. Nie mam zamiaru podsłuchiwać.Ale oboje mówię zbyt głośno. Docierają do mnie urywki rozmowy. Nie wiem czemu Sven wypowiada moje imię. Mam nadzieję, że nie ma przeze mnie z nim problemów. Choć wydaje mi się że jednak tak jest. Plotki o nas , na pewno do niego dotarły.W końcu nie ma chyba osoby, która by o tym nie słyszała. Cholerny Andreas.
 Sven wychodzi po chwili z walizką, trzaskając drzwiami.Staje na przeciwko mnie ze złością.
-Teraz jest już Twoja.
-To nie jest zabawka , do cholery- sam jestem zdziwiony swoimi słowami.
-Daj spokój Richi. Sam nieźle się z nią zabawiłeś.
-Sven , my..
-A teraz mi próbuje wcisnąć dziecko- przerywa mi - to z Tobą przespała się ostatni raz. Ja nie dam się w to wkręcić.
-O czym Ty mówisz?
-W ciąży jest. Z pewnością nie ze mną.Więc zostajesz Ty Richard. Chyba że z kimś innym bawiła się równie dobrze jak z Tobą.
Wpatruję się w niego z niedowierzaniem, gdy znika w windzie. Znam go kilka lat i nie miałem pojęcia, że taki z niego dupek. Jego słowa wiercą mi dziurę w głowie. Ciąża. Jest jeszcze taka młoda. Spieprzyła swoje życie już na starcie. Zapewne jest załamana. A jego zachowanie na pewno jeszcze bardziej ją dobiło. Nie mieści mi się w głowie , żeby dorosły facet mógł się tak zachować. Chyba zdawał sobie sprawę, że sypianie ze sobą niesie takie konsekwencje.

Bez pukania wchodzę do jej pokoju. Siedzi na łóżku wpatrując się w ścianę. Po policzkach spływają jej łzy.
-Przepraszam kompletnie o Tobie zapomniałam- pierwszy raz na mnie nie warczy. Jest taka bezbronna, że mam ochotę zająć się nią na zawsze. Przeraża mnie ta myśl. Co się ze mną dzieje do cholery?
Siadam przy niej i obejmuję ją ramieniem. Podnosi wzrok i patrzy na mnie oczami pełnymi łez.
-Nic się nie stało.Rozmawiałem ze Svenem na korytarzu.
-Więc pewno już wiesz.
-Wiem. Zachował się jak kompletny dupek.
-Niestety-uśmiecha się smutno- nie chcę żebyś myślał że czegoś od Ciebie chcę.Wiem że to jego dziecko.
No przecież nie może być moje do cholery. Ja nigdy z Tobą nie spałem, mała-myślę. Na głos jednak wypowiadam słowa w które sam nie wierzę. Nie mam pojęcia jakim cudem coś tak szalonego przychodzi mi do głowy.
-Nie możesz być tego pewna, prawda?
-Słucham?
-A jeśli moje? Co zrobimy jeśli dziecko jest moje?
-Co my zrobimy? Nie ma nas i nie było. Nigdy.
-Teraz już chyba jesteśmy. Przecież nie możesz zostać z tym sama- chyba kompletnie mi odbiło. To jakiś obłęd właśnie zaproponowałem jej, że zajmę się nią i dzieckiem. Nie moim do cholery. Nie mam pojęcia czemu, ale wydaje mi się że w tym momencie to jedyna rozsądna decyzja z mojej strony.
-Nie mam nastroju do żartów- nie wierzy mi. Nie dziwię jej się . Ja sam nie wierzę w to co powiedziałem. Co ona ze mną robi?
-Nie żartuję Natalia.
-Jak Ty sobie to wyobrażasz? My nawet się nie znamy.
-To czas to zmienić. Na początek może spróbujemy ze sobą normalnie rozmawiać. I przestaniesz na mnie warczeć- spogląda na mnie i lekko się uśmiecha- no widzisz jakie to proste. A teraz chodź. Zejdziemy na kolację.Wydaje mi się że od rana nic nie jadłaś.
-Tylko nie każ mi tam schodzić- patrzy na mnie błagalnym wzrokiem.
-Nie martw się. Nie musimy siedzieć z wszystkimi jak nie masz ochoty.
Uśmiecha się po chwili i znika za drzwiami łazienki. Przez moment zastanawiam się czy aby na pewno moja decyzja była słuszna. Czy na pewno jestem w stanie zaakceptować to wszystko? Czy w stu procentach tego chcę? Czy chcę się pakować w związek z dziewczyną której prawie w ogóle nie znam? Do tego w związek z dziewczyną która spodziewa się dziecka z innym. Chyba kompletnie mi odbiło.Ja i pieluchy.Przypominam sobie rozmowę z Markusem na ten temat, kilka miesięcy temu.Tylko wtedy rozmawialiśmy o Anne.I ta perspektywa mnie przerażała.Nie mam pojęcia dlaczego, ta nie jest już taka straszna.Ta nawet mi się podoba.Szkoda, że to jednak nie moje dziecko.
Spoglądam na nią, gdy po kilku minutach wychodzi i resztki wątpliwości które miałem znikają.


Chwytam ją za rękę jak wychodzimy z windy. Spogląda na mnie zdziwiona , ale nie zabiera jej. Gdy zbliżamy się do drzwi restauracji mocniej ściska moją dłoń.Widzę w jej wzroku, że się boi. Nie mam pojęcia czy chłopaków, czy Svena, a może jednak Ewy. Która chyba jako pierwsza nas zauważa. Patrzy na nas mrużąc oczy, jakby nie do końca wierzyła w to co widzi. Mówi coś cicho do Kamila i chłopaków .Zajmujemy stolik w kącie restauracji, przy zainteresowaniu wszystkich. Ewa podnosi się po chwili i do nas podchodzi. Kiwa mi głową i całuje na przywitanie Natalię.
-Mogę na chwilę?-spogląda na nas i siada na krześle.
-Jasne.
-Rozmawiałam ze Svenem- na jej słowa Natalia spuszcza głowę- podobno nie chcesz już pracować i  weekend w Wiśle jest Twoim ostatnim.
-Ja nie chcę pracować?-w jej oczach pojawia się złość.
-Tak mi powiedział. Nie wiem czemu, ale nie uwierzyłam mu.
-Nie zwolniłam się. Nawet nie wiedziałam że już nie pracuję.
-Co się dzieje młoda? Skończyłaś z nim z tego co widzę. W końcu. Choć to też mi się nie podoba, dobrze o tym wiesz- Ewa spogląda na mnie.Ona od dawna mnie nie lubi. Od tej cholernej historii w Zakopanem. Nawet Kamil po pewnym czasie, przestał mieć do mnie pretensje. A ona nie.
-Miałam taki zamiar, tylko nie zdążyłam. Sven zrobił to pierwszy.
-Sven? Dlaczego? Chodzi o niego?- ona kompletnie nie przejmuje się tym że tutaj siedzę.
-Nie Ewa.
-To o co chodzi? Jak Ty w ogóle wyglądasz? Płakałaś?
-Wszystko się znowu skomplikowało-  łzy zaczynają znów płynąć po jej twarzy.
-Wszystko  się ułoży. Nie możesz się denerwować-odzywam się, chwytając ją za rękę.
-Nie możesz się denerwować?-powtarza za mną Ewa i po chwili chyba dociera do niej o co chodzi-Natalia, tylko nie mów, błagam.
-Przepraszam. Znowu spieprzyłam. To jedyne co potrafię-  Ewa przytula ją do siebie i czeka aż się uspokoi. Kamil z resztą nie spuszczają z nas wzroku.
-A co Ty masz z tym wspólnego do cholery?-odsuwa się od Natalii i patrzy na mnie ze złością.
-Wszyscy wiedzą, więc pewno Ty też.
-Mylisz się. Ja wiem więcej. Wszyscy myślą że spaliście ze sobą. A ja wiem że wykorzystałeś ją jak była kompletnie pijana i nic nie pamięta. Nie mam pojęcia jak określić to jak się zachowałeś- no tak, mogłem się spodziewać, że tak będzie. Do tamtej historii doszła kolejna. Jej sympatii raczej już nigdy nie zyskam. Za późno jednak żeby wszystko odkręcić- więc nie rozumiem co Natalia robi tu z Tobą.
-Przecież nie zostawię jej z tym samym, to równie dobrze może być moje dziecko.
-Poczekaj bo chyba źle rozumiem- szok malujący się na jej twarzy wprawia mnie w rozbawienie- I Ty postanowiłeś zachować się odpowiedzialnie? Ty?
-Ludzie się zmieniają Ewa.
-Niektórzy nie- prycha.
-Daj spokój. Chyba nie będziemy się teraz kłócić.
-A jak się okaże że to nie Twoje dziecko?- przecież zdaję sobie sprawę z tego że nie jest moje, nie jestem głupi. Od spania w jednym łóżku w ciążę się nie zachodzi. Natalia podnosi na mnie wzrok, czekając co powiem.
-To niczego tak naprawdę nie zmieni.
-Ktoś Cię podmienił do cholery przez te parę tygodni? Bo nie mogę uwierzyć że rozmawiam z tym samym Richardem którego znam.
Wybucham śmiechem, patrząc jej w oczy. Sam nie wiem jak to się stało.Wiem za to, że nie mogę zostawić jej teraz samej. Że chcę spróbować.