22

                                                                Richard

-Co Ty kombinujesz Richi?- Andreas wpatruje się we mnie ze śmiechem , gdy tylko wchodzę do pokoju po odstawieniu Natalii do Ewy.
-O co Ci chodzi?
-No Ty i ta mała.Kręcisz z nią?
-Powiedzmy - nie mam ochoty tłumaczyć mu teraz tego wszystkiego.
-Po co?
-Słucham?
-Przecież już ją zaliczyłeś.Jest taka dobra , że chcesz to zrobić kolejny raz?- mam ochotę mu przywalić. Ostatnio mam wrażenie nie potrafię się z nim dogadać.
-Zamknij się się już lepiej Andreas.
-A Sven?
-Skończyła z nim.
-A Ty postanowiłeś zająć jego miejsce- śmieje się.
-Postanowiliśmy spróbować.
-Spróbować? O czym Ty mówisz do cholery? Nie żartuj że Ty z nią tak na poważnie.
Nie no dla żartów,no co za idiota. Nie mówię mu nawet o ciąży. Bo już całkiem z szoku nie wyjdzie. Czy tak trudno uwierzyć w to że naprawdę chcę z nią być. Nie wytrzymam w tym pokoju ani chwili dłużej.Biorę telefon do ręki i zbieram się do wyjścia.
-A Ty znowu gdzie?
-Zgadnij- rzucam tylko przez ramię i wychodzę z pokoju.

Siadam pod drzwiami jej pokoju i zabijam czas bawiąc się telefonem. W życiu nie wpadłoby mi do głowy że jakaś dziewczyna sprawi , że będę na nią czekał na podłodze hotelowego korytarza. Pojawia się po pewnym czasie.Nareszcie.Uśmiecham się gdy tylko ją widzę.
-Już myślałem że się nie doczekam.
-Co tutaj robisz?- wybucha śmiechem.
-Znudziło mi się marudzenie Andreasa- śmieję się i staję na przeciwko niej- a na poważnie mówiłem Ci że będę czekać.
-A ja mówiłam że się nie zgubię- otwiera drzwi i wpuszcza mnie do środka.
-Wolałem mieć jednak pewność- siadam na łóżku.
-Już ją masz -zajmuje miejsce przy mnie- możesz spokojnie wrócić do kolegi.
-Błagam nie każ mi do niego wracać- ciągle się śmieję  patrząc jej w oczy..
-Wybij sobie z głowy że zostaniesz tutaj na noc.
-A dlaczego nie?Przecież to chyba normalne.
-Bo nadal tak naprawdę Cię nie znam -próbuje jeszcze protestować , ale na jej twarzy pojawia się uśmiech.
-Spędzając z sobą jak najwięcej czasu, szybciej się poznamy.
Znowu wybucha śmiechem , ale po chwili już poważnieje i wpatruje się we mnie z uwagą.
-A Twoja dziewczyna? Kiedy zamierzasz ją o nas powiadomić?
-Nie mam nikogo.
-Nie kłam. Maciek mówił że z kimś się spotykasz-złości się.
-Rozmawiasz z Maćkiem o mnie?-nie potrafię powstrzymać uśmiechu.
-Nie, kiedyś coś wspomniał, w trakcie jakiejś rozmowy-widzę że się pląta.Sprawiając że na mojej twarzy pojawia się jeszcze większy uśmiech.
-Akurat.
-Odpowiedz mi lepiej na moje pytanie-prycha, czerwieniąc się.
-Zerwałem z Anne już kilka miesięcy temu- patrzę jej w oczy.
-Dlaczego?
-Bo nie potrafiłem przestać myśleć o naszym pocałunku- szepczę przyciągając ją do siebie.Czuję jak mocno bije mi serce gdy jest tak blisko.Spuszcza wzrok jakby bała się spojrzeć mi w oczy.
-Lepiej będzie jak już pójdziesz-odzywa się cicho.
-A mnie się wydaje ,że powinienem zostać- nie wypuszczam jej z objęć. I nie mam zamiaru stąd wychodzić. Jak tak bardzo tego chce będzie musiała wyrzucić mnie stąd siłą. Ale chyba nie chce , bo w końcu uśmiecha się i opiera głowę na moim ramieniu.Dziwne, ale to mi wystarcza.Nie myślę już tylko o tym żeby się z nią przespać..Kwestia seksu nagle schodzi na drugi plan.Chciałbym ją najpierw lepiej poznać.Dowiedzieć się co lubi i co ją interesuje.W końcu mamy być teraz razem.

                                                                            Lena

Znów budzę się czując jak ktoś mnie obejmuje. Teraz jest jednak inaczej. Dziś wiem z kim zasnęłam w środku nocy po kilku godzinach rozmowy. Uśmiecham się na samą myśl o tym że zerwał z Anne. Po naszym pocałunku. Czy to wszystko dzieje się naprawdę? Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Szkoda że jest coś co jednak nie pozwala mi cieszyć się tak do końca. Ciąża , tak bardzo mi teraz niepotrzebna. Zastanawiam się dlaczego tak bardzo unikałam go podczas letnich zawodów. Może gdyby nie moje głupie zachowanie, wszystko skończyłoby się inaczej. Może już dawno mogłabym być z nim szczęśliwa. Bez obawy, że zostawi mnie gdy tylko się okaże że to nie jego dziecko. Bo mimo jego słów że niczego to nie zmieni, kompletnie w to nie wierzyłam.
-Wyspana?-brunet opiera się na ręce i patrzy na mnie z uśmiechem.
-Która godzina?
-Dochodzi dziesiąta.
-Dlaczego mnie nie obudziłeś? Za godzinę muszę być na skoczni.
-Naprawdę zamierzasz tam iść?
-To jeszcze moja praca.
-Wiem. Jednak wydaje mi się że nie powinnaś.
-Dam sobie radę- wcale nie jestem tego taka pewna. Nie mam pojęcia jak Sven będzie się teraz zachowywał w stosunku do mnie.
-Chcesz żebym pojechał z Tobą?
-Nie wygłupiaj się. Idź na trening.Jeśli chcesz spotkamy się po kwalifikacjach.
-Pewno,że chcę.A Ty chcesz?
Wybucham śmiechem nie odpowiadając.On chce.To mi wystarczy.To sprawia , że wszystkie zmartwienia odchodzą na bok.Że poradzę sobie ze wszystkim.Nawet ze Svenem.Całuje mnie w policzek i wychodzi.A ja z dużo lepszym humorem szykuję się do wyjścia.

Sven czeka na mnie przed wejściem do hotelu. Czym wprawia mnie w zaskoczenie. Byłam pewna że będę musiała szukać taksówki.
-Spóźniłaś się- rzuca tylko ze złością.
- Nie przypominam sobie żebyśmy się tutaj umawiali. Z tego co mi wiadomo mieliśmy się spotkać na skoczni - idę za nim w kierunku samochodu.
Siadam na miejscu pasażera i wpatruję się w okno. Nie zamierzam z nim rozmawiać. Chcę jak najszybciej wyjść z tego auta i choć przez chwilę zapomnieć o wszystkim przy robieniu zdjęć.

Kolejne dni mijają praktycznie tak samo.Richard spędza ze mną każdą wolną chwile.Sprawiając , że nawet wyjścia na skocznie ze Svenem nie psują mi nastroju. Sven codziennie czeka na mnie pod hotelem i w milczeniu udajemy się na zawody. W niedzielne popołudnie w przerwie między seriami zmierzam w kierunku Ewy. Jestem szczęśliwa, że jeszcze tylko chwila i będzie po wszystkim.
-Musimy pogadać- Sven łapie mnie za rękę.
-Wydaje mi się że nie mamy o czym.
-Daniel miał wypadek.
-Co z nim? Mam nadzieję że nic poważnego mu się nie stało?- przez chwilę zapominam o tym co było między nami.Martwiąc się o kumpla.
-Jest trochę poobijany. I ma złamaną rękę.
-Dobrze , że tylko tyle -oddycham z ulgą, odwracając się.
-Poczekaj- dotyka mojego ramienia.
-Mógłbyś mnie nie dotykać?-odsuwam się szybko.
-Wiesz co to oznacza?
-Nie wiem. I nie chcę wiedzieć.
-Nie znajdę teraz nikogo na jego miejsce.
-Gówno mnie to obchodzi Sven. Przypominam Ci że to Ty mnie zwolniłeś- wybucham śmiechem.Nie wierzę, że przeszło mu przez myśl , że postanowię mu pomóc.
-Nie możesz nas teraz zostawić .
-Mogę. Nie jestem Ci nic winna.
-Na pewno Natalia ?A może Lena ?
-Nie zrobisz tego- syczę przez zaciśnięte zęby.
-Chcesz się przekonać?
-Nie wiem jak w ogóle mogłam się z Tobą przespać- wiem że muszę się zgodzić. Nie jestem jeszcze gotowa na powiedzenie wszystkim prawdy.
-To jak ? Kilka tygodni, aż wróci Daniel. A potem więcej się nie spotkamy.
-Wiesz że mogę zrobić to samo co Ty? Co powie Melissa jak się o nas dowie ?
-Wiem jednak, że tego nie zrobisz - uśmiecha się kpiąco- wyrzuty sumienia na samą myśl o tym, że rozbiłaś naszą rodzinę nie dałyby Ci spokoju .
Spoglądam na niego ze złością. Wiem, że ma rację. Nigdy nie zdecydowałabym się powiedzieć jej prawdy.
-Pod jednym warunkiem. Nie muszę pokazywać się w redakcji. Nie mam ochoty oglądać Cię więcej niż to konieczne. I daję Ci miesiąc na znalezienie kogoś nowego. Potem rezygnuję.
-Wiedziałem że podejmiesz dobrą decyzję.
Mam ochotę krzyczeć z bezsilności. Nie dam mu jednak tej satysfakcji. Odchodzę szybko z wysoko podniesioną głową. Przełykając łzy które dławię mnie w gardle.

-Co jest młoda?Słyszałam że zostajesz jeszcze miesiąc- Ewa zajmuje miejsce przy mnie i Richardzie w hotelowej restauracji.
-Daniel miał wypadek i złamał rękę.
-Ale wiesz że nie musisz tego robić.
-Wiem Ewa. Ale to moja praca.I lubię ją mimo wszystko.
-Przecież mogłabyś pracować  gdzieś indziej.Wszędzie Cię przyjmą- odzywa się Richard. Widzę, że nie podoba mu się moja decyzja.
-Zdecydowałam, że zostanę jeszcze miesiąc. Potem odchodzę czy Sven znajdzie kogoś na moje miejsce czy nie.
-Przemyśl to. Naprawdę jesteś na to gotowa?
-Tak. Dam sobie radę. Nie muszę przychodzić do redakcji. Będą pojawiać się tylko na skoczni.
-To akurat mnie cieszy- brunet chwyta mnie za rękę- przynajmniej w weekendy będę miał Cię przy sobie.
Uśmiecham się.Tak właściwie nie zastanawiałam się jak to będzie  gdy skończę pracę w Eurosporcie. Pewno wrócę do Zakopanego. Będzie dzieliło nas setki kilometrów. Nie mam pojęcia jak to wszystko będzie wyglądać.Więc kontynuowanie tej pracy, to w pewnym sensie  dobry pomysł.To kilka dni tygodniowo w towarzystwie Richarda.
Ewa nie spuszcza jednak ze mnie wzroku. Zna mnie lepiej niż ktokolwiek inny. I założę się, że wie, że to do końca nie była moja decyzja.