24

                                                                           Richard

Szykowałem się już na skocznię , gdy Andreas wrócił do pokoju. Zaczął coś nieskładnie tłumaczyć, że to nie jego wina. Że on nic nie wiedział.
-Ale co się stało?
-Naprawdę nie miałem pojęcia , że ona jest w ciąży.
-No jest. I co z tego do cholery?
-Źle się poczuła. Zabrało ją pogotowie.
Patrzę na niego przerażony, o czym on mówi? Jak zabrało ją pogotowie? Widziałem się z nią dosłownie kilkanaście minut temu. Wszystko było w porządku. Wymijam go i wybiegam na korytarz.
Zbiegam po schodach, nie mając czasu czekać na windę. Kamila spotykam na hotelowym parkingu.
-Jadę do niej. Chodź -rzuca tylko- Ewa jest z nią teraz.
-Co się stało?
-Nie mam pojęcia. Ewa do mnie zadzwoniła. Podobno przyprowadził ją Andreas.
-Co on ma z tym wspólnego do cholery?
Kamil nie odpowiada, w milczeniu podjeżdżamy pod szpital. Zajmujemy miejsce na szpitalnym korytarzu. Minuty ciągną się w nieskończoność gdy siedzimy w milczeniu. Nie mam pojęcia ile czasu mija, gdy w końcu Ewa staje w drzwiach szpitalnej sali.
-Co z nią? Jak ona się czuje?
-Chyba dobrze, ale musi zostać do jutra.
-Co z dzieckiem Ewa?- odzywa się Kamil.
-Niestety...-przerywa. Nie mam pojęcia co czuję w tej chwili. Złość, rozczarowanie. Nie wiem dlaczego.W końcu nie miałem z tym nic wspólnego .Ale chyba przyzwyczaiłem się do tej myśli.
-Mogę do niej wejść?-pytam z nadzieją w głosie.
-Ona nie chce Cię widzieć. Przykro mi Richard- jak to do cholery. Dlaczego ? Czy to możliwe , że chciała mieć tylko ojca dla swojego dziecka?A teraz , gdy wszystko się posypało nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Przecież wydawało mi się że sprawiało jej przyjemność spędzanie czasu ze mną. Zachowywała się w taki sposób jakby jej na mnie zależało.
-Jeśli Ci naprawdę zależy, daj jej trochę czasu- dodaje po chwili- ona jest teraz trochę zagubiona. Sama nie wie co czuje.
-Dlatego nie powinna być sama.
-I nie będzie. Zostanę z nią . Jedźcie do hotelu- odwraca się szybko i znika z powrotem w drzwiach sali. 

                                                                            Lena

Zamykam za sobą drzwi hotelowego pokoju. Przez kilkanaście minut musiałam przekonywać Ewę że dam sobie radę. Że nie musi ze mną tu siedzieć. Wyciągam z szafy walizkę z zamiarem spakowania swoich rzeczy. Nie mam zamiaru siedzieć tu ani chwili dłużej. Ani tutaj, ani w tym cholernym Monachium. Od początku przeczuwałam, że mam nie przyjmować tej pracy. To wszystko nie mogło skończyć się dobrze. Odwracam się gwałtownie gdy słyszę za sobą czyjeś kroki.
-Czy Ty nie potrafisz pukać, do cholery? Czego jeszcze ode mnie chcesz?- spoglądam ze złością na Andreasa stojącego niepewnie kilka kroków ode mnie.
-Przepraszam -spuszcza głowę nie potrafiąc spojrzeć mi w oczy.
-W dupie mam Twoje przepraszam - podnoszę głos.
-Nie miałem pojęcia że jesteś w ciąży.
-Przynajmniej mogłam się przekonać jaki jesteś naprawdę.Ty i cała reszta. Dla Was liczy się tylko to jak zaciągnąć kolejną do łóżka.
Podnosi głowę i na mnie spogląda.Widzę że jest mocno przejęty tym co się stało. Nie interesuje mnie to. Niech się męczy.Niech wyrzuty sumienia nie dają mu spokoju.
-Co tak stoisz? Wyjdź stąd.Nie zauważyłeś ,że nie mam ochoty z Tobą rozmawiać.
-Co mam zrobić żebyś...
-Możesz mnie zostawić w spokoju.Ty i Twoi kumple-przerywam mu.
-Ale Richard..
-Richard już nie musi się mną zajmować- przerywam mu kolejny raz- wynoś się stąd.
-Chcę tylko żebyś wiedziała ,że nikomu nie powiem- odwraca się zanim wychodzi i po chwili znika za drzwiami.

Osuwam się na podłogę przy łóżku, kolejny raz zalewając się łzami. Nie mam siły kolejny raz tego przechodzić. Kolejny raz uczyć się żyć z dala od niego. Wiem jednak że nie mam innego wyjścia.On był ze mną tylko z powodu dziecka.Teraz już nie ma takiego obowiązku.Teraz nie musi udawać że tego chce.Nie musi się o mnie martwić. Choć on czasem , nawet nie czasem. On zawsze zachowywał się jakby tego chciał. Jakby chciał być ze mną.Ale czy to w ogóle możliwe.Może powinnam jednak z nim porozmawiać. W końcu chciał być ze mną. Nieważne co nim kierowało. Czy tylko dziecko, czy może jednak ja.

Delikatne pukanie do drzwi przerywa mój płacz. Ocieram twarz ręką, podnosząc się. Kto teraz do cholery. Otwieram drzwi stając na wprost Maćka. Mimowolnie uśmiecham się smutno na jego widok .On jako jedyny niczego ode mnie nie wymaga i nie oczekuje.
-Wydaje mi się że przyda Ci się towarzystwo. I spacer- uśmiecha się i nie czekając, aż zdążę zaprotestować, zakłada mi kurtkę.Wciągam szybko buty, owijam się szalikiem i wychodzę jak najszybciej ,żeby tylko się nie rozmyślić.
Już przy wyjściu z hotelu czuję  lodowate  zimno i mam ochotę wrócić do środka.
-Chodź,nie marudź- uśmiecha się jakby czytając w moich myślach.
- Muszę? -prycham tylko, ale posłusznie idę za nim.
-Jak się czujesz ?
-Dobrze. Możemy jednak o tym nie rozmawiać?
-Jasne.Powiedz mi czy tylko mi się wydawało czy naprawdę widziałem że się pakujesz ?
-Nie wydawało Ci się.
-Dlaczego?
-To nie dla mnie.
-Uciekasz ?
-Nie, po prostu nie chcę  tutaj dłużej być.
-Tchórzysz - śmieje się.
-Wcale nie.
-A mnie się wydaje że tak.
-Tak naprawdę nie wiem co mam zrobić.
-I rezygnujesz dlatego, że nie wiesz? Przecież podoba Ci się to co robisz. Fotografia to Twoje marzenie.Chciałaś być najlepsza. Nawet do jeżdżenia na zawody już się przyzwyczaiłaś.Widzę  jak błyszczą Ci oczy na skoczni. Naprawdę chcesz to wszystko rzucić?
-Znajdę inną pracę-rzucam od niechcenia, ale zastanawiam się nad jego słowami. Może  to prawda. Może te całe skoki wcale nie są takie złe. Atmosfery panującą na zawodach nie da się porównać z niczym innym. Zdaję sobie sprawę z tego, że czuję się szczęśliwa za każdym razem gdy tylko przekraczam bramy skoczni.
-Ale zanim coś znajdziesz minie trochę czasu.
-To trochę odpocznę.
- Lena którą znam nie poddawała się tak łatwo.
-Tamta Lena zniknęła kilka lat temu - wiem, ma rację. Tamta Lena by nie odpuściła gdyby się na coś uparła. A ta rezygnuje nawet ze swoich marzeń.
-A ta woli uciekać- rzuca tylko.
-Chcę  wracać do hotelu - dziś nawet rozmowa z Maćkiem mnie denerwuje.
Wracamy w milczeniu. Wpatruję się w chodnik ciągle  myśląc o jego słowach.

-No już, nie złość się- odzywa się w końcu gdy stajemy pod drzwiami mojego pokoju.
-Nie złoszczę -uśmiecham się- to znaczy złoszczę .Tylko na siebie ,nie  na Ciebie.

-To przestań zachowywać się jak tchórz - podnosi głos- zawsze twierdziłaś że to Twoje życie i Ty będziesz ponosić konsekwencje.A teraz co? Uciekasz.

-Męczysz mnie.

-I będę męczył do skutku- wybucha śmiechem ,przytulając mnie do siebie - a teraz rozpakuj walizkę. Prześpij się i rano widzimy się na skoczni.Jeśli będzie trzeba osobiście po Ciebie przyjdę.

Całuje mnie w policzek i znika w windzie.Wyciągam z walizki najpotrzebniejsze rzeczy i zamykam się w łazience. Staję pod strumieniem ciepłej wody, starając się zebrać myśli. Czy naprawdę chcę już teraz rzucić to wszystko? A może powinnam jednak poczekać ,aż wróci Daniel i nadal cieszyć się tym co robię . Przecież w międzyczasie mogę szukać innej pracy. A dopóki jej nie mam mogę zostać w Eurosporcie.No i porozmawiać z Richardem. Postanawiam zrobić to rano.

Wychodzę z pod prysznica. Wcieram w ciało swój ulubiony balsam i rozczesuję mokre włosy. Na lekko wilgotne ciało zakładam koszulkę. Czuję, że jestem zmęczona ostatnimi wydarzeniami. Zasnę gdy tylko przyłożę głowę do poduszki. Niestety widok Svena siedzącego na moim łóżku sprawia ,że sen schodzi na drugi plan.