8

                                                                         Lena


Staję na płycie monachijskiego lotniska , rozglądając się z zaciekawieniem w około.Miasto wita mnie ciepłym bezwietrznym wieczorem.Pomału zmierzam w kierunku budynku żeby zabrać swoje bagaże i zacząć nowe życie w tym zupełnie dla mnie obcym miejscu.
Już po krótkiej chwili, wychodzę na parking starając poradzić sobie z ogromną walizką , torbą i  plecakiem, który ciągle zjeżdża z mojego ramienia.
-Pomogę Ci- młody chłopak pojawia się przy mnie znikąd i zabiera z moich rąk bagaże.
-Słucham?
-Lena , prawda?Nowa stażystka.Sven  prosił żebym Cię odebrał i odwiózł do domu.
-Natalia, znaczy Lena, ale wszyscy mówią do mnie Natalia.Więc jeśli to nie problem- kręcę się trochę, przedstawiając się swoim drugim imieniem.
-Jasne, niech będzie Natalia- uśmiecha się do mnie podając mi dłoń- Daniel.

-Jesteśmy na miejscu- samochód Daniela zatrzymuje się po kilkunastu minutach jazdy pod kilkupiętrowym budynkiem na obrzeżach miasta.
-Dziękuję już sobie poradzę-uśmiecham się do niego chcąc zabrać bagaże.
-Daj to , jesteśmy sąsiadami -wybucha śmiechem-mieszkam piętro niżej.
-Naprawdę?-nie kryję radości, chłopak wydaje się miły.No i jest na razie jedyną znaną mi osobą w mieście.Pomaga mi wnieść wszystko na górę i stawia w przedpokoju.
-Będę po Ciebie przed dziewiątą- rzuca przez ramię z uśmiechem-gdybyś czegokolwiek potrzebowała mieszkam po piątką.
Zamykam za nim drzwi, rozglądając się po mieszkaniu.Pokój, malutka kuchnia i łazienka. Czysto i schludnie urządzone.Małe, ale tylko moje.Rozpakowuję swoje rzeczy, całkowicie tracąc poczucie czasu.Spoglądam na zegarek gdy czuję jak burczy mi w brzuchu.Dochodzi północ , a ja całkowicie zapomniałam o jedzeniu.Cholera nie dość że pójdę spać głodna, to jeszcze będę musiała wstać wcześniej żeby ogarnąć gdzie w okolicy jest jakiś sklep.
Otwieram lodówkę z nadzieją że znajdę przynajmniej coś do picia.Ze zdumieniem spoglądam na zapełnione półki i uśmiecham się do siebie.No jak tak to ma wyglądać to podoba mi się w zupełności.W kuchennej szafce znajduję płatki i zalewam je zimnym mlekiem.Jem szybko stojąc przy oknie i spoglądam na nocny krajobraz.Jestem tu od paru godzin , ale czuję że to właściwe miejsce. Że tu w końcu będę mogła być szczęśliwa.


Otwieram oczy słysząc natrętny dźwięk telefonu.Jestem niewyspana i zdenerwowana.Pół nocy kręciłam się na łóżku nie potrafiąc zasnąć .Mam wrażenie że spałam ledwo kilkanaście minut.
Półprzytomna wędruję do kuchni, prosząc w myślach żeby ta dobra istota która zapełniła mi lodówkę , nie zapomniała również o kawie.Uśmiecham się do siebie , na widok pełnej puszki w kuchennej szafce.
-Kocham to miejsce- mruczę do siebie pod nosem , rozkoszując się roznoszącym się w kuchni zapachem.
Kończę delikatny makijaż i rozlega się pukanie do drzwi.Zdążyłam w ostatnim momencie.Uśmiecham się na widok  Daniela i zamykam za sobą drzwi.
-Gotowa?
-Nie mam pojęcia.Tak się denerwowałam że nie spałam pół nocy.
-Czym?-wybucha śmiechem na widok mojej niepewnej miny.
-A jak nie dam sobie rady?Nie mam żadnego doświadczenia.
-Sven pokazywał nam Twoje zdjęcia.Na początku każdy myślał że zrobiła je Ewa.
-Znasz Ewę?
-Każdy ją tutaj zna.Przecież to żona Kamila.Tak właściwie kim dla Ciebie jest?
-Przyjaciółką- przecież nie kłamię tak do końca.Nie odzywam się więcej w drodze do redakcji.Nie podoba mi się to że zaczęłam od kłamstwa.To na pewno nie wróży niczego dobrego.

Trzęsą mi się ręce gdy przekraczamy próg redakcji, z każdej strony czuję na sobie zaciekawione spojrzenia.Wysoki mężczyzna podchodzi do mnie i podaje mi swoją dłoń.
-Witamy w zespole.Jestem Sven , a to nasza mała ekipa- przedstawia mi po kolei wszystkich , a ja staram się zapamiętać ich imiona.
-Jestem Natalia - uśmiecham się nieśmiało.
-Myślałem że Lena- mruga do mnie .
-Wszyscy mówią do mnie Natalia, więc jeśli to nie problem.
-Nie ma problemu.Więc poznajcie Natalię- obdarza mnie swoim uśmiechem i zaprasza do swojego biura.

-Musisz podejść do kadr podpisać umowę- na samą myśl o tym zaczynam się denerwować.Całkowicie wypadły mi z głowy formalności.Jakim cudem ominę tam swoje nazwisko?Przecież to niemożliwe.
-Jasne -przełykam ślinę.
-Wiem że nie chcesz żeby ktoś się dowiedział kim jesteś-uśmiecha się do mnie- nie patrz na mnie takim przerażonym wzrokiem.
-Po prostu miałam nadzieję że nikt nie wie- jąkam się.
-Ewa w końcu musiała mi powiedzieć .Nie mam pojęcia czemu tak Ci zależy żeby to ukryć?
-Nie chcę żeby ktoś myślał że jestem tu dzięki bratu- to przynajmniej część prawdy-byłabym wdzięczna gdybyś zachował to dla siebie.Nie tylko w redakcji , ale również po za nią.
-Oczywiście. Chciałbym zająć się Tobą osobiście.Bardzo podobają mi się Twoje zdjęcia, więc przeważnie będziesz pracować ze mną.Czasem potowarzyszysz Danielowi.Chyba się polubiliście.
-Jest sympatyczny.I chyba zadbał o to żebym rano nie umarła z braku kawy-śmieję się.
-O to akurat zadbałem ja- Sven wybucha śmiechem wpatrując się we mnie.
-No to dziękuję.Moje przerażenie że nie mam w domu kawy było rano ogromne.
Wychodzimy razem z biura śmiejąc się, odprowadza mnie do kadr żebym podpisała umowę.
-Nie martw się nasza kadrowa dochowa Twojej tajemnicy.Rozmawiałem z nią- mruga do mnie gdy znikam za drzwiami.


-On nie jest dla Ciebie- wysoka blondynka , chyba Karin ,łapie mnie za rękę gdy wychodzę z biura.
-Słucham?- nie mam pojęcia o czym do mnie mówi.
-Sven.Jest  żonaty.Więc nie kombinuj - syczy przez zaciśnięte zęby.
-O czym Ty mówisz?
-Nie udawaj, widziałam jak na niego patrzysz.
-Chyba Ci odbiło- mimo wszystko cała ta sytuacja bawi mnie i wybucham śmiechem- faceci to ostatnia rzecz która mnie teraz interesuje.
Odwracam się i szukam wzrokiem Daniela.Widzę jak obserwuje całą sytuację z boku.
-Czego chciała?
-To jakaś wariatka.Kazała mi się odczepić od Svena.Nie wiem o co jej chodzi.
-Karin podkochuje się w nim od dłuższego czasu.Wydaje jej się ze każda nowa dziewczyna tutaj chce go poderwać.A on jest żonaty i kompletnie nie zainteresowany przygodami na boku.Nie przejmuj się nią.Minie jej za kilka dni.
-Mam nadzieję.Nie szukam problemów- podejrzenia o romans z żonatym facetem to ostatnie co byłoby mi teraz potrzebne.