9

                                                                    Lena

Następne kilka dni mija mi na oswajaniu się z redakcją i wypadach z Danielem na jakieś mniejsze sportowe wydarzenia.Gdy Sven oznajmia mi że zabiera mnie na jakiś ważniejszy mecz spoglądam na niego zdziwiona.
-To chyba nie najlepszy pomysł- próbuję słabo protestować- a jak sobie nie poradzę?
-To nie będzie zdjęć- wybucha tylko śmiechem - to nie koniec świata.
-Może jednak ktoś inny powinien Ci towarzyszyć?
-Mówiłem że chcę pracować z Tobą.Nie panikuj młoda, poradzisz sobie znakomicie.
Na początku trochę się plątam,chyba bardziej ze zdenerwowania że zawiodę  zaufanie jakim mnie obdarzył.Z każdym kolejnym zdjęciem, zapominam o wszystkim, oddając się temu co uwielbiam. Gdy po skończonym meczu oddaję mu aparat, jestem pewna że dobrze wykonałam swoje zadanie.

-Chciałabyś skoczyć jeszcze ze mną do redakcji?Obejrzymy zdjęcia i przekonamy się kto z nas miał rację-pyta gdy ruszamy z pod stadionu.
-Jasne i tak nie mam nic innego do roboty.A Daniel chwilę odpocznie od mojego towarzystwa.
-Zbliżyliście się do siebie?-spogląda na mnie - przepraszam , jeśli uznasz że to nie moja sprawa nie musisz odpowiadać.
-To świetny kumpel.Dotrzymuje mi towarzystwa, nie znam tutaj zbyt wielu osób.A on jest najbliżej.Nie lubię siedzieć sama-wybucham śmiechem-ale nic więcej.Nie przyjechałam szukać tutaj faceta.
Milknę wpatrując się w krajobraz za oknem.W zupełnej ciszy podjeżdżamy pod budynek redakcji i wchodzimy do środka.Jestem zaskoczona widokiem Karin w środku o tej porze.
-Chciałabym z Tobą porozmawiać Sven- podchodzi do nas z promiennym uśmiechem, kompletnie mnie ignorując.
-Możemy to przełożyć na jutro?Jestem trochę zajęty jak widzisz.
-Jasne- traci dobry humor i spogląda na mnie ze złością.
Zamykamy za sobą drzwi biura i Sven zabiera się za podłączanie sprzętu do laptopa.
-Napijesz się kawy?-pytam po chwili, mając nadzieję że Karin poszła już do domu.
-Chętnie.
Niestety , gdy tylko wychodzę z jego biura , Karin od razu zjawia się przy mnie.
-Czego nie rozumiesz?-chwyta mnie za rękę że złością gdy włączam ekspres.
- Nie mam pojęcia o co Ci chodzi.
-Mówiłam Ci że masz się trzymać od niego z daleka.
-Nie wiem co Ty sobie ubzdurałaś, nic nie mam do Svena.
- Tak?To ciekawe dlaczego zabrał Cię na ten mecz.
-Chciał sprawdzić czy się nadaję.
-Mogłaś jechać z Danielem.Przecież Sven nigdy się tym nie zajmuje.
-O czym mówisz?
-Sven zajmuje się tylko skokami. Wszystkim innym zajmujemy się my.Więc dlaczego akurat dla Ciebie zrobił wyjątek ?
-Naprawdę nie wiem i mało mnie to interesuję-rozlewam kawę do kubków ,szczęśliwa że mogę w końcu skończyć tą bezsensowną dyskusje- A teraz pozwolisz że Cię zostawię, Sven na mnie czeka.
Siadam przy nim po chwili, stawiając przed nami dwa kubki parującego napoju.
-Coś się stało?
- Nie,po prostu Karin ma jakąś dziwną teorię na temat naszej znajomości.
-Dziwną teorię?
-Twierdzi że kręcimy ze sobą czy coś takiego.Doczepiła się do mnie już pierwszego dnia i nie odpuszcza.
-Chcesz żebym z nią porozmawiał ?
- Lepiej nie.To zapewne pogorszy sprawę.Jeszcze utwierdzi ją to w tym dziwnym przekonaniu że mam z Tobą romans-śmieję się.
-Romans z Tobą?Ciekawa perspektywa - wybucha śmiechem.
-Nawet tak nie żartuj.Pokaż w końcu te zdjęcia.
Odwraca laptopa w moja stronę i spoglądam na ekran uśmiechając się.
-Mówiłem że dasz sobie radę.
-Strasznie się denerwowałam na początku, potem już jakoś poleciało.
-To pod wpływem Ewy zaczęłaś robić zdjęcia?-zmienia temat.
-Często ją obserwowałam, potem podkradłam jej stary aparat. No i zrozumiałam że to jest coś co chcę robić.
-Świetnie Ci to wychodzi.
-Dziękuję.Może fotografia sportowa to nie do końca moje marzenie, ale od czegoś muszę zacząć-śmieję się - sport to jednak nie moja bajka.
-Więc jakim cudem zdecydowałaś się jednak na Eurosport?
-Chciałam jak najszybciej uciec z Zakopanego.To nigdy nie było moje miejsce.
-A mnie się tam zawsze podobało.Uwielbiałem skakać u Was na zawodach.
-Skakać?-wpatruję się w niego kompletnie zaskoczona, a on wybucha śmiechem.
-Faktycznie sport to jednak nie Twoja bajka.
-Przepraszam, nie lubię sportu, a skoki narciarskie wywołują u mnie mdłości.
-To mam nadzieję że masz coś co potrafi te mdłości zatrzymać- ciągle się śmieje- za kilka dni będzie Ci to cholernie potrzebne.
Patrzę na niego przerażonymi oczami, bo wiem do czego zmierza. Za niedługo rozpoczyna się letni sezon i widzę że moje modlitwy na nic się nie zdały.
-Miałam nadzieję że uda mi się tego uniknąć- rzucam szczerze.
-Znowu panikujesz .Poradzisz sobie znakomicie.
Dopijam kawę spoglądając na niego.Nie wątpię że poradzę sobie ze zdjęciami. Dzisiejszy mecz pozwolił mi się w tym upewnić .Tylko czy poradzę sobie z tym wszystkim co mnie tam czeka.Czy będę w stanie spojrzeć mu w oczy? Im wszystkim?Czy będę potrafiła zachowywać się normalnie w ich towarzystwie?

Wracam do domu z porannego spaceru, musiałam wyjść na chwilę żeby w spokoju zebrać myśli.Dochodzi dopiero dziewiąta, a na dworze nie ma już czym oddychać.
-Cudowna pogoda na podróż - mruczę pod nosem, zrzucając z siebie ubrania.Wchodzę pod chłodny prysznic , aby choć przez chwilę nie czuć tego upału.
Za kilkanaście minut  podjedzie po mnie Sven. I już niedługo  przekonamy się czy Maciek miał rację i na pewno nikt mnie nie rozpozna.

Pukanie  rozlega się gdy wychodzę z pod prysznica.Niewiele myśląc owijam się ręcznikiem i otwieram drzwi.
-Przepraszam , chyba jestem za wcześnie- Sven stoi w drzwiach niepewny czy może wejść dalej.
-Co tak stoisz? Wchodź-wybucham śmiechem ciągnąc go za rękę.Nie odzywa się , ale posłusznie wchodzi do mieszkania nie spuszczając ze mnie wzroku.
-W ekspresie jest kawa jeśli masz ochotę.Będę gotowa za kilka minut.
Zabieram ciuchy z łóżka i znikam za drzwiami łazienki.Wciągam na siebie spodenki i krótki top. Upinam włosy w kok. Nie przypominam sobie żebym kiedykolwiek je spinała.Pociągam delikatnie rzęsy tuszem i nakładam błyszczyk.Ostatni raz spoglądam na siebie w lustrze i modlę się żeby Maciek się nie mylił.
-Możemy iść- uśmiecham się , stając przed Svenem z walizką w ręce.
-Świetnie wyglądasz - odzywa się w końcu.
-W tą pogodę nie da się wyglądać świetnie.
-Niektórym się to jednak udaje-robi krok w moją stronę , spoglądając mi w oczy.Jestem zawstydzona tą jego nagłą bliskością.Wydaje mi się że patrzy na mnie inaczej niż wcześniej.Odwracam się gwałtownie, zabierając ze stolika klucze.
-Samolot nie będzie na nas czekał -śmieję się, zmuszając go do wyjścia z mieszkania.

-Pewno się cieszysz że za kilka godzin spotkasz się z bratem?- Sven przerywa niezręczną ciszę która panuje między nami od wyjścia z mieszkania.
-Nie ukrywam  że bardziej cieszy mnie spotkanie z Ewą- śmieję się szczerze.
-Nie układa Ci się z bratem?
-To nie tak.Po prostu czasem trudno nam się ze sobą dogadać.
-Z Kamilem?Czasami wydaje mi się że rozmawiamy o dwóch innych osobach.
-Dlaczego ciągle tutaj sterczymy? Nie powinniśmy już iść na odprawę?-zmieniam temat.
-Czekamy na resztę -rzuca z uśmiechem.
-Nie miałam pojęcia że ktoś z redakcji jeszcze z nami jedzie.
-Z redakcji?-patrzy na mnie przez chwilę i wybucha śmiechem- jedziemy z niemiecką kadrą Natalia.
Na samą myśl o tym zaczynają trząść mi się ręce.Gdybym dowiedziała się o tym trochę wcześniej na pewno nie dopuściłabym do tego wyjazdu. Wymyśliłabym cokolwiek żeby tylko tego uniknąć.Mimo że wiedziałam że spotkam ich na miejscu, to jednak wspólna podróż z nimi mnie przeraża.
-Coś się stało?- Sven spogląda na mnie gdy nie odpowiadam.
-Nie nic, po prostu mnie zaskoczyłeś.
-Nie martw się , na pewno się polubicie-tak, o ile nie rozpoznają we mnie gówniary z zakopiańskiej dyskoteki.
-Pamiętasz co mi obiecałeś?Nikt nie może się dowiedzieć że Kamil to mój  brat.
-Nie martw się, dotrzymam słowa- dotyka ręką mojej twarzy odgarniając jakiś niesforny kosmyk włosów , spogląda na mnie w taki sposób że przez chwilę zapominam na kogo tutaj czekamy.