31

                                                                        Lena

-Możesz zostać w Monachium dopóki nie znajdziesz czegoś nowego- stoimy ze Svenem , koło siebie po ostatnich zawodach w Engelbergu.
-To firmowe mieszkanie Sven. A ja właśnie kończę współpracę z Eurosportem- propozycja wydaje się być kusząca. W końcu odległość pomiędzy mną a Richardem nie byłaby taka duża.
-I tak na razie będzie stało wolne.
-Dziękuję , ale nie- odzywam się bez przekonania.Wiem jednak ,że to jedyna rozsądna decyzja. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. A mam wrażenie ,że on liczyłby na to, gdybym przyjęła jego propozycję.
-Jesteś pewna?
-Wydaje mi się ,że spodziewasz się czegoś czego już nie mogę Ci zaoferować. Więc tak, jestem pewna.
-Czego jesteś pewna?- Richard oplata moją talię rękami. Mimo wygranej w zawodach , widzę złość w jego oczach na nasz widok.
-Wyprowadzki z Monachium. Chodź- chwytam go za rękę ciągnąc w stronę busa. Czuję wzrok Svena na swoich plecach. Nawet nie muszę odwracać głowy , żeby wiedzieć , że nie odrywa ode mnie wzroku.

-Ostatnio coś się zmieniło między Tobą , a Andreasem? Dogadujecie się ze sobą, aż nie idzie uwierzyć w to, że jeszcze niedawno skakaliście sobie do oczu- siedzimy razem na łóżku w moim hotelowym pokoju. Ciesząc się ostatnią nocą tutaj.
-Przegadałam z nim ostatnio pół nocy.To naprawdę zbliża- śmieję się.
-O czym Ty mówisz?- chyba niepotrzebnie się wygadałam. Z drugiej strony, nie mam powodu ukrywać tego,że spędził noc w moim mieszkaniu.
-Przyjechał do Monachium , dzień przed wylotem.Myślałam ,że wiesz.
-Wiedziałem.Ale co to ma do rzeczy?
-Spał u mnie. Nie widziałam potrzeby ,żeby wynajmował pokój w hotelu.To chyba nic złego?
-Zmieniłaś mieszkanie?- w jego oczach pojawia się złość.
-Nie, dlaczego?
-Z tego co pamiętam masz tylko jedno łóżko- zaciska nerwowo szczęki. No tak .Mogłam się tego spodziewać to w końcu facet.
-Daj spokój- całuję płatek jego ucha- chyba nie myślisz ,że ja i on.
-Przypominam Ci,że on chciał Cię kiedyś zaciągnąć do łóżka- próbuje jeszcze się złościć. Ale złość mija mu z każdym ruchem mojego języka w okolicach jego ucha i szyi.
-A ja przypominam Ci,że to z Tobą jestem-ciągnę go do siebie. I już po chwili zmieniamy pozycję na leżącą.
-Naprawdę się wyprowadzasz?-opiera się na ręce zmieniając temat. Drugą ręką bawi się kosmykiem moich włosów.
-Wiesz ,że to konieczne. Posiedzę trochę w Zakopanem. Pomyślę co dalej. I zobaczymy się za miesiąc na zawodach- wybucham śmiechem patrząc na jego minę.
-Miesiąc?Ty chyba zwariowałaś. Jak Ty to sobie w ogóle wyobrażasz?
-To tylko miesiąc -  nie potrafię przestać się śmiać.
-Tęsknię za Tobą pomiędzy jednym weekendem a drugim. A Ty chcesz żebym wytrzymał miesiąc?- czy to w ogóle możliwe.Tęskni za mną. Czy jemu naprawdę zależy.
-Ewa namawia mnie na TCS. Tylko nie wiem czy znów mam ochotę marznąć pod skocznią- droczę się z nim. Decyzję o wyjeździe podjęłam już jakiś czas  temu.
-Jestem pewny ,że masz- obsypuje moją twarz pocałunkami.
-Skąd wiesz?- mruczę cicho. Spogląda na mnie chwilę delikatnie dotykając moich ust swoimi. Jakby bał się ,że zaraz stąd zniknę. Przywieram do niego całym ciałem , pogłębiając pocałunek. Z jego ust wydobywa się jęk , gdy wsuwa rękę pod cienki materiał mojej koszulki. Przyciągam go do siebie , w jednej chwili znajdując się pod nim. Całujemy się gwałtownie jednocześnie pozbywając się kolejnych warstw swoich ubrań. Z każdym kolejnym dotykiem i każdym pocałunkiem , chciałam więcej. Znów byłam gotowa oddać mu wszystko.
-Poczekaj- odsuwa się na chwilę. Widzę jaką trudność mu to sprawia- nie chcę żebyś znowu myślała..
-Nie myślę- nie daję mu dokończyć. W tym momencie nie myślę już o niczym. Tylko o tym jak bardzo jestem szczęśliwa.


Leżę na łóżku, wpatrując się w płatki śniegu lądujące na okiennym parapecie.  Mam nadzieję ,że nie pomyliłam się kolejny raz. Nie zniosłabym kolejnego rozczarowania. Na samą myśl o tym z moich oczu mimowolnie wypływają łzy. Powracają wspomnienie. Pierwszych miesięcy po tamtym wydarzeniu. Tego co wtedy czułam. Cierpienia, upokorzenia i ogromnej tęsknoty za nim. Jestem pewna, że nie dałabym rady kolejny raz tego przechodzić.
Richard budzi się po chwili i odwraca mnie do siebie jednym ruchem. Ocieram szybko twarz ręką. Aby nie zauważył moich łez. Za późno.
-Co się dzieje? Dlaczego płaczesz?-z czułością dotyka ręką mojej twarzy.
-Nie płaczę- śmieję się.
-Widzę. O co chodzi?
-Chyba już za Tobą tęsknię- wtulam się w jego ramiona.
-Przyjedź na TCS. Obiecaj mi, że przyjedziesz.
-A chcesz?- pytam cicho, spoglądając mu w oczy.
-Co to za pytanie w ogóle?- wybucha śmiechem, nie wypuszczając mnie z objęć. Leżymy jeszcze chwilę , rozkoszując się ostatnimi wspólnymi chwilami. Przed prawie dwutygodniową rozłąką.



Ostatni raz rozglądam się po mieszkaniu , które w jakiś sposób było moje przez ostatnie kilka miesięcy. Jeszcze raz przeglądam wszystkie szafki , czy aby na pewno nie zostawiłam tutaj niczego swojego. Zamykam za sobą drzwi. Gdy jestem już pewna , że nie zostało w nim nic co zmusiłoby mnie do powrotu tutaj.
-Poczekasz w samochodzie? Zaniosę tylko klucze Danielowi- uśmiecham się w kierunku Kamila.

-To już ? Naprawdę?- wpatruje się we mnie gdy podaję mu klucze.
-Szybko zleciało- uśmiecham się- oddasz je  Svenowi? Niestety nie mam już czasu, żeby podjechać do redakcji.
-Jasne. Nie ma sprawy- przytula mnie do siebie- będzie mi brakować takiej sąsiadki.
-Mnie też - odwracam się, zbiegając po schodach. Zajmuję miejsce w samochodzie brata i zapinam pasy.
-Możemy jechać?
-Jasne. Dziękuję ,że przyjechałeś tu ze mną- uśmiecham się w jego kierunku. To dla mnie naprawdę wiele znaczy. Nie chciałam być tutaj sama. Nie chciałam sama żegnać się z tym miejscem. Dlatego propozycja Kamila ,że pojedzie ze mną ucieszyła mnie. Wiem, że jeszcze niedawno przyjechałabym tutaj z Maćkiem. To jego traktowałam jak brata. Który był przy mnie zawsze gdy tego potrzebowałam. Tylko, że to już się zmieniło. Maciek unika mnie od tej cholernej imprezy. Od tego cholernego pocałunku, który zabrał mi najlepszego przyjaciela. A mnie go tak zwyczajnie brakuje. Brakuje mi naszych rozmów, żartów , tego, że zawsze potrafił mną wstrząsnąć gdy tego potrzebowałam.
-Co u Maćka?- przerywam ciszę.
-Chyba żałuje- uśmiecha się Kamil- w końcu stracił młodszą siostrę.Pogadaj z nim.
-Postaram się.
-Widzę ,że go to męczy. Sam zauważył,że nie był to najlepszy pomysł.
-Wy zawsze wszystko musicie komplikować?
-My?- wybucha śmiechem.
-Wy, faceci. Czemu zawsze najpierw coś robicie , a dopiero potem myślicie?
-I kto to mówi? - Kamil nie potrafi przestać się śmiać.
-Zmieniłam się.
-Nareszcie. I chyba czas w końcu wyznać prawdę- poważnieje.
-Wiem. Już niedługo.
-To nie w porządku Lena.Nie sądziłem ,że kiedyś to powiem. Ale jemu chyba naprawdę zależy. A Ty z każdym kolejnym dniem brniesz głębiej w to kłamstwo. Mało tego. My brniemy razem z Tobą.
-Obiecuję , że to załatwię.
-Zrób to Lena , bo w końcu będzie za późno.Pomyśl jak on się poczuje gdy dowie się prawdy. To nie tylko Ty kłamiesz. My też. Cała nasza ekipa. Mimowolnie wciągnęłaś nas w to.
-Kiedy ja właśnie cały czas o tym myślę. I jestem przerażona.
-Pamiętaj ,że lepiej będzie jak dowie się od Ciebie. To się w końcu wyda.


-Rodzice wiedzą?- pytam cicho gdy zbliżamy się do Zakopanego po kilku godzinach jazdy.
-O czym?
-O ciąży. Svenie. O tym wszystkim.
-Nie. Nie widziałem potrzeby informowania ich o tym.
-Dziękuję.A co z pracą?
-Dostałaś urlop.W końcu jest przerwa w zawodach. Na TCS i tak wybierasz się z nami. A potem pomyślimy.
-Okłamujesz ich, pomagając mi.Dlaczego?
-Jesteś moją siostrą- chwyta mnie za rękę , posyłając uśmiech w moją stronę. Jestem. Choć nigdy nie chciałam być. Jak wiele zmieniło się od tamtej pory.

To były chyba pierwsze święta w naszym domu od wielu lat , które upłynęły w przyjemnej atmosferze. Bez mojej zazdrości. Bez wiecznych kłótni z bratem. Ja dorosłam. Kamil już nie traktował mnie jak dzieciaka. Zdaję sobie sprawę z tego, że tak powinno być zawsze. Ja nie powinnam być zazdrosna o jego sukcesy i zainteresowanie rodziców. On nie traktowałby mnie jak gówniarę , gdybym na to naprawdę nie zasługiwała. Byłam beznadziejną siostrą. Każda inna cieszyłaby się z osiągnięć brata. A ja wolałam mu przeszkadzać. Sprawiać żeby nie myślał o zawodach , a o kolejnych moich wyskokach. Dobrze , że w końcu potrafiłam się ogarnąć. Jak pomyślę co musiał czuć , gdy dowiedział się , że jego siostra sypia z żonatym facetem, robi mi się wstyd. Jego cierpliwość w stosunku co do mnie jest zadziwiająca. Ja nie wytrzymałabym z kimś takim  ani chwili.