35

                                                                            Richard

Zakopiański klub przywołał wspomnienia. Wspomnienia tego co wydarzyło się cztery lata temu. Nie byłem tutaj od tamtej pory. Unikałem  pojawiania się w w tym miejscu ,żeby na nią nie wpaść. Ale dziś byłem z Natalią. Tylko dlatego zdecydowałem się pójść tam z wszystkimi.

Siedzimy wszyscy przy stoliku , czekając na Ewę i resztę. Widzę jak Natalia cieszy się na spotkanie z nimi. Uśmiech nie schodzi jej z twarzy. Co chwilę znika w moich ramionach.Nie podejrzewam nawet że już za chwilę to wszystko się skończy. Rozsypie się jak domek z kart.
-Ja pierniczę Lena.To naprawdę Ty.Prawie Cię nie poznałam- jakaś dziewczyna opiera się o stolik wybuchając śmiechem- za to towarzystwo nie zmieniło Ci się w ogóle.
O czym ona mówi do diabła. I dlaczego zwraca się do Natalii, Lena . Przy stoliku zapada nagła cisza. Chyba wszyscy zaczynają zdawać sobie sprawę z tego co się dzieje. Tylko ja staram się wyprzeć to jeszcze ze świadomości. Niestety kolejne zdanie, całkowicie pozbawia mnie złudzeń.
-Ile to już lat? Cztery?- nie wierzę w to co słyszę. Nie spuszczam oczu z Natalii- Kamil jak sądzę teraz już Ci problemów nie robi?
-Przepraszam . Chyba się pomyliłaś- Andreas jak zwykle pierwszy odzyskuje głos.
-Dziękuję Andreas.Ale już wystarczy. Nie chcę już dłużej kłamać - odzywa się cicho Natalia, albo Lena. Jak mam do niej teraz mówić do cholery? Kim ona jest?  Nie no, kim jest to już wiem. Co to ma być? Andreas wiedział o wszystkim? Dziewczyna znika tak szybko jak się pojawiła. Zostawiając nas wszystkich z kompletnym mętlikiem w głowach.
 Zrywam się od stolika , wywracając piwo. Słyszę za sobą brzęk tłuczonego szkła. Nawet się nie odwracam. Muszę stąd wyjść. Nie jestem w stanie przebywać w jej towarzystwie ani chwili dłużej.

Pojawia się przy mnie po chwili, próbując chwycić mnie za ręce. Hipokrytka. Mnie wypominała kłamstwo i oskarżała o żarty w stosunku do niej. A to ona chciała się głupio zabawić. Odegrać na mnie za to co wtedy się stało. Markus miał rację. Przecież ostrzegał mnie,że ona nieźle się mną bawi. A ja idiota nie chciałem go słuchać.
-Przepraszam.
-I Ty miałaś do mnie pretensje o kłamstwo ? Jakim prawem w ogóle?
-Nie wiedziałam jak mam Ci to powiedzieć.
-Nieźle się bawiłaś?Ty, Twój brat i reszta ekipy?Z tego co widzę to nawet Andreas.
-To nie tak.
-Co to miało być? Jak długo zamierzałaś to ciągnąć? Chciałaś się na mnie odegrać czy jak?- jestem pewny ,że zrobiła to specjalnie. Chciała żebym zakochał się w niej bez pamięci. I doskonale jej się to udało. A potem pewno chciała mnie zostawić. Tak jak ja ją, kilka lat temu.
-Nie. Posłuchaj mnie...
-Nie mam zamiaru Cię słuchać- przerywam jej. Już nie.
-Ale..
-Zamknij się. Jesteś tylko głupią gówniarą bawiącą się uczuciami innych- kuli się po moich słowach, z jej oczu wypływają łzy. Przez moment wydaje mi się ,że przesadziłem. Chcę chwycić ją w ramiona. I zostać tak na zawsze. Pojawienie się Ewy i reszty sprawia ,że przytomnieję. Jaki ze mnie jest idiota. Ewa chwyta ją i przyciąga do siebie.
-Dość Richard- Kamil staje pomiędzy nami.
-Masz rację.Dość. Wszyscy nieźle się zabawiliście- spoglądam na nią ostatni raz- a Ty trzymaj się ode mnie z daleka.

Wracam do stolika . Wszyscy wpatrują się we mnie w milczeniu. Opróżniam szklankę stojącą przede mną.
-Gdzie ona jest?-odzywa się Andreas.
-Gówno mnie to obchodzi.
-Nie przesadzasz?
Podnoszę się i idę w kierunku baru po kolejne piwo.
-Od kiedy wiesz?- wpatruję się w niego gdy wracam.
-Dowiedziałem się wtedy. W Kuusamo. To przeze mnie wylądowała w szpitalu.
A więc to była ich tajemnica, która tak mocno zbliżyła ich do siebie. Ciekawe jak mocno. Czy jest coś o czym jeszcze powinienem wiedzieć. Przecież on zawsze chciał trafić z nią do łóżka. A po niej można spodziewać się wszystkiego.
-I co Ci zaoferowała za dotrzymanie tajemnicy?
-Całkiem Ci odbiło- kręci głową- ona świata poza Tobą nie widzi.
Gdyby tak było nie kłamałaby. Jak można kogoś oszukiwać przez tyle czasu.Nie mieści mi się to w głowie. Przy naszym stoliku pojawia się Ewa z chłopakami.
-Pogadamy?- nie zważając na moje protesty ciągnie mnie za rękę. Idę za nią z oporem. A reszta zajmuje miejsce.
-Będziesz mi teraz wciskać kolejne kłamstwa?
-Nie mam zamiaru.
-To czego chcesz?
-Ona się bała.
-Czego?
-Że ją zostawisz gdy poznasz prawdę. I miała rację.
-Po jaką cholerę zaczęła kłamać?
-Bo nie chciała być wiecznie tylko siostrą Kamila. Chciała udowodnić ,że jest dobra w tym co robi. Że znalazła się w Eurosporcie nie przez to kim jest. A przez to co potrafi.
-To udowodniła. Już po pierwszych zawodach. Każdy zachwycał się jej zdjęciami. Więc mogła przestać udawać.
-Myślisz ,że było jej łatwo?
-Myślę , że chciała się nieźle zabawić moim kosztem. Razem z Tobą. W końcu nigdy mnie nie lubiłaś. Tylko zastanawiam się jak udało Wam się wciągnąć w to Kamila i resztę.
-Myślisz, że zrobiła to dla żartu?- spogląda na mnie ze złością, gdy nie odpowiadam- przecież ona od  dawna ....
-Nie chcę już o niej rozmawiać- przerywam jej - ta rozmowa w ogóle nie ma sensu.

Wracamy w ciszy do stolika. Atmosfera jest napięta. Nikt nie wie jak zachować się w tej sytuacji. Ewa nie spuszcza ze mnie wzroku.  A ja przestaję liczyć kolejne piwa. Gdy w drodze po kolejne zaczepia mnie jakaś blondynka, wracam z nią do stolika. Już po chwili całkowicie zatracając się w jej pocałunkach.
-Nie będę na to patrzeć- Ewa podnosi się ze złością, chwytając Kamila za rękę.
-Zostań - wybucham śmiechem- to my już pójdziemy.
-Najdalej rano będziesz tego żałował- syczy przez zaciśnięte zęby- i nie przychodź wtedy do mnie po pomoc.
Niby czego mam żałować. I czemu mam przychodzić do niej po pomoc. Po jaką cholerę mi jej pomoc?


Idziemy w kierunku hotelu co chwilę oddając się pocałunkom. Obydwoje wiemy czego chcemy. Jest tak jak wtedy . Jak cztery lata temu. Tylko dlaczego to nie ona jest teraz ze mną. Dlaczego nawet wypity alkohol nie pozwala mi choć na moment przestać o niej myśleć.
 Wchodzimy do hotelowej windy. Rozpinam jej kurtkę, wsuwając ręce pod krótką sukienkę. Wychodzimy na korytarz ciągle się całując. Odsuwam ją na chwilę, szukając klucza z hotelowego pokoju. Nagle ją zauważam. Stoi kilka metrów dalej z walizką w ręce. I ze Svenem. Nasze spojrzenia krzyżują się na krótką chwilę. Odwraca się gwałtownie , wtulając w jego ramiona. Już po chwili oplata jego szyję rękami i zachłannie wpija się w jego usta. Reszta wątpliwości które miałem jeszcze przed chwila całkowicie wylatuje z mojej głowy. Chwytam dziewczynę za rękę i zatrzaskuję za nami drzwi pokoju.

                                                                   Lena

Siedzę na łóżku Svena czekając, aż spakuje swoje rzeczy. Próbuję wyrzucić ze swojej głowy widok który ukazał się moim oczom , kilka minut temu na hotelowym korytarzu. Niestety nie potrafię. Obraz wraca jak bumerang. Powodując kolejne strumienie łez. Tak szybko o mnie zapomniał. Ile godzin minęło? Dwie, trzy? I już. Wysoka blondynka oplatająca jego szyję rękami. Jego ręce pod jej sukienką. Ich usta złączone w namiętnym pocałunku. Ból, ogromny nie do wytrzymania. Rozrywający mnie od środka.
-Chodź. Taksówka czeka na dole- Sven zabiera nasze walizki.Wychodzę na korytarz . Przed moimi oczami znów pojawia się Richard z blondynką. Potrząsam głową, aby obraz zniknął. Wpatruję się w podłogę podążając za Svenem w kierunku taksówki.
-Na lotnisko- rzuca tylko kierowcy , zajmując miejsce przy mnie na tylnym siedzeniu samochodu.
-Nie musisz tego robić- odzywam się cicho. Prosząc w myślach,żeby  jednak się nie rozmyślił. Żeby tylko nie zostawił mnie samej.
-Jestem Ci to winny.Ostatnio zostawiłem Cię gdy tego potrzebowałaś.Teraz już tego nie zrobię.
-Dziękuję- szepczę opierając głowę na jego ramieniu.
-Spróbuj się przespać. Przed nami prawie dwie godziny jazdy- całuje mnie w czubek głowy, obejmując mnie ramieniem.
-Nie potrafię.Zamykam oczy i ... - przerywam, przełykając łzy.
-To w końcu minie. Zobaczysz- nie minie.Jestem pewna. Taki ból nigdy nie mija. Przymykam jednak oczy starając się przywołać sen. Niestety nie nadchodzi. Całą drogę spędzam w objęciach Svena. Mocząc łzami jego kurtkę.