36

                                                                      Richard

Wchodzimy do pokoju ciągle się całując. Już po chwili lądujemy na łóżku, nie potrafiąc się od siebie oderwać.
W głowie pojawiają mi się wspomnienia. Drobna blondynka gotowa zrobić dla mnie wszystko. Niebieskie oczy wpatrzone tylko we mnie. Staram się wyrzucić obraz ze swojej  głowy. Nie chcę teraz o niej  myśleć. Nie chcę w ogóle o niej myśleć.
Przyciągam do siebie dziewczynę, rozpinając zamek jej sukienki.  Ona jednym ruchem ściąga ze mnie bluzę. Całuję jej  szyję schodząc ustami coraz niżej.
 Wspomnienia nie chcą zniknąć. Uśmiech pojawiający się na jej twarzy za każdym razem gdy mnie widzi. I moje  oczekiwanie na konkursy w Zakopanem. Dlaczego? Przecież była tylko jedną z wielu.  Czuję ręce dziewczyny sięgające  do zapięcia moich spodni. Co ja z nią w ogóle tutaj robię?  Przecież ja nawet nie wiem jak ona ma na imię. Po co mi kolejna nic nie znacząca przygoda? Czy naprawdę tego chcę? Pieprzyć się z jakąś łatwą laską. Której nawet nie znam.  Kiedy gdzieś tam jest teraz ona. Natalia czy Lena. To chyba nieważne. Nie mogę pozwolić na to ,żeby tak to się skończyło.  Odsuwam  ją od siebie. Wpatruje się we mnie ze zdziwieniem, próbując kolejny raz się do mnie przybliżyć.Siadam na łóżku jak najdalej od niej. Ona nawet mi się nie podoba. 

-Przestań. Lepiej będzie jak stąd pójdziesz- sam jestem zdziwiony słowami wydobywającymi się z moich ust.

-Zwariowałeś?

-Po prostu wyjdź stąd. Pozwól ,że nie odprowadzę Cię do drzwi- zakładam na siebie bluzę, wysłuchując wiązanki epitetów pod swoim adresem. Z ulgą przyjmuję trzaśnięcie drzwi. Świadczące o tym ,że w końcu zostałem sam. 

Wchodzę do łazienki. Odkręcam zimną wodę ochlapując twarz. Tylko co teraz. Nie mam pojęcia co robić. Iść do niej? Jeszcze raz jej wysłuchać?  Bez złości i wzajemnych oskarżeń. Idę w kierunku drzwi, gdy zdaję sobie sprawę z tego, że jest ze Svenem.A jeżeli oni teraz? Razem?  Pieprzę go. Porozmawiam z nią choćbym miał ją wyciągnąć z jego łóżka.

Niestety jej pokój jest pusty. Zniknęło wszystko. No tak, przecież widziałem ją z walizką na korytarzu. Więc przeniosła się do niego. Niech będzie. Bez pukania wchodzę do jego pokoju. Staję w progu rozglądając się dookoła. Zniknęli razem. Tylko gdzie do cholery.

Odwracam się na pięcie , zbiegając po schodach. Zatrzymuję się dopiero pod drzwiami klubu. Wchodzę do środka , prosząc w myślach, żeby jeszcze byli w środku. Siedzą wszyscy razem. Tak jak przed moim wyjściem z tą cholerną laską. Czemu do diabła, nie chciałem słuchać Andreasa i Ewy? Wtedy nic by się nie stało. Wtedy może bym zdążył. A ona by nie zniknęła.

-Szybko uwinąłeś się z tą blondyną - rzuca Markus. Ewa prycha w moim kierunku.

-Nie ma jej - tak wiem, pożałowałem tego prędzej niż mówiła. Później mogę przyznać jej rację. A nawet przeprosić. Ale  teraz nie mam czasu zwracać uwagi na jej fochy.

-Wybacz , ale  nie  interesuje mnie gdzie zgubiłeś swoją pannę.

-Nie ma Natalii, znaczy Leny- plątam się - zniknęła, ona i jej rzeczy.
-Czyżbyś nagle przejrzał na oczy?
-Ewa daj spokój. Martwię się o nią.

-To przestań. Lena miała się spakować i wrócić do domu- odzywa się ze spokojem Kamil.

-Ze Svenem?- podnoszę głos- on też zniknął. A chwilę wcześniej widziałem ich razem na korytarzu.

Ewa w końcu podnosi głowę i spogląda na mnie ze złością.

-Zadzwoń do rodziców- rzuca w kierunku Kamila.

-Lepiej będzie jak sami pójdziemy sprawdzić. Jest  środek nocy. Nie chcę ich niepotrzebnie denerwować. Młoda na pewno zamknęła się w swoim pokoju. Oni pewno nawet nie zauważyli jej przyjścia- podnosi się od stolika. Ewa z Maćkiem podążają za nim. Ku niezadowoleniu Ewy nie odstępuję ich na krok.
-I po co z nami idziesz? Przecież nie chcesz jej znać- rzuca w moją stronę.
-Przepraszam Ewa. Zachowałem się jak idiota.
-To nie mnie powinieneś przepraszać.
-Zdaję sobie z tego sprawę.

-Nie ma jej tam. Czuję to - odzywa się gdy jesteśmy już prawie na miejscu.

-Spokojnie. Ona się zmieniła. Nie zrobi nic głupiego. Obiecała nam to.

-Nic się nie zmieniło. Przez całe cholerne cztery lata. To ciągle jest ta sama Lena. Nie powinnam zostawiać jej samej. Przecież pamiętam jak wtedy cierpiała- spogląda na mnie ze złością- Teraz zapewne jest jeszcze gorzej. A my daliśmy się jej wkręcić jak banda dzieciaków.

W milczeniu podchodzimy pod ich dom. Kamil wbiega po schodach zostawiając nas na dole. Schodzi po chwili i już po jego minie wiem ,że Ewa miała rację. Maciek wyciąga telefon wybierając jej numer. Wszyscy wsłuchujemy się w sygnał. Próbuje jeszcze kilkukrotnie. Niestety bezskutecznie. W końcu telefon milknie całkowicie. Beznamiętny głos, informuje nas ,że abonent czasowo niedostępny.

-Jesteś z siebie zadowolony?- Ewka rzuca się na mnie z pięściami.

-To nie jego wina- chwyta ją Kamil- każdy z nas nawalił. Pozwalając jej brnąć w to kłamstwo.
Moja , tylko i wyłącznie. Co mi w ogóle strzeliło do głowy. Jak mogłem się tak do niej odezwać. A potem jeszcze ta cholerna dziewczyna. Nic mnie nie usprawiedliwia. Skończony idiota ze mnie.

-Wiem, ale łatwiej jest zrzucić winę na kogoś innego, prawda?- odzywa się cicho z rozbrajającą szczerością.

-Ewa ma rację. To ja najbardziej zawaliłem- odzywam się- a ona jeszcze zobaczyła mnie z tą panną.

W oczach Ewy znów pojawia się wściekłość.

-To ja dałam jej pozwolenie na to głupie udawanie. To ode mnie się zaczęło. Gdybym wtedy zmusiła ją do wyjazdu jako Lena. Nic by się nie wydarzyło.

-Wzajemne oskarżanie raczej nic nam nie da- Maciek pierwszy raz od wyjścia z klubu zabiera głos- pomyślmy lepiej gdzie może być.

-Jeśli jest ze Svenem, pewno pojawi się z nim w Willingen. W końcu to jego praca.

Z jednej strony on nie dopuści do tego żeby coś jej się stało. Z drugiej znowu ogarnia mnie wściekłość,że może być z nim. Bo to oznacza tylko jedno. Że zawsze dla niej liczył się on. A ze mną była dla żartu.
-A jeśli jest sama?- odzywa się cicho Ewa.
-To możemy tylko się modlić ,żeby nic głupiego nie wpadło jej do głowy- Kamil przyciąga Ewę do siebie i stoimy chwilę w milczeniu tak naprawdę nie wiedząc co robić dalej.

                                                                        Lena

Wyciągamy bagaże z taksówki na krakowskim lotnisku. Sven płaci za kurs i zmierzamy w stronę hali odlotów.
-To bezsensu Sven- zatrzymuję się gwałtownie przed szklanymi drzwiami- nie możesz rzucić dla mnie wszystkiego.
-Pozwól ,że sam zdecyduję o tym co mogę , a czego nie.
-Ale..
-Nie zostawię Cię teraz samej.
-Nic mi nie będzie. Wrócę do domu. Do Kamila i Ewy.
-Gdybyś chciała to zrobić, odebrałabyś telefon od nich. A nie z premedytacją go wyłączyła.
-No dobrze. Może nie wrócę. Ale znajdę jakąś pracę, stanę na nogi i jakoś to będzie.
-A do tego czasu pozwól,że się Tobą zajmę.
-A Melissa?
-Zadzwonię do niej ,że musiałem wyjechać. Nie martw się.
Przestaję protestować. Przecież tak naprawdę wcale nie mam ochoty zostawać sama. Chwytam go za rękę. Spoglądam na niego oczami pełnymi łez. I wiem ,że jest gotowy zrobić dla mnie wszystko.
-Gdzie teraz?
-Gdziekolwiek. Gdzie będzie wolne miejsce w samolocie- nie interesuje mnie kierunek. Chcę po prostu stąd zniknąć.Najlepiej na zawsze- kup bilety na pierwszy wolny lot. Poczekam tutaj na Ciebie.
Całuję go szybko ,żeby tylko się nie rozmyślił. Jestem gotowa zrobić teraz wszystko byleby  tylko się stąd wydostać. Oddaje pocałunek przyciągając mnie do siebie.
Po chwili  znika za drzwiami. Siadam na brzegu walizki , odpalając papierosa. Z całych sił staram się powstrzymywać łzy cisnące mi się do oczu. Przygryzam wargę czując metaliczny smak krwi w ustach. Opanuj się idiotko. To już całkowicie skończone. Najwyższy czas dorosnąć. I przestać myśleć o miłości sprzed paru lat.

-Najbliższy lot jest do Londynu. Może być?- Sven podchodzi do mnie po dłuższej chwili zabierając mi kolejnego papierosa z rąk- nie pal.
-Jasne- podnoszę się.Chwytam go za rękę i razem idziemy na odprawę.


-Jesteś tego pewna?- spogląda na mnie gdy zajmujemy miejsce w samolocie- jeszcze nie jest za późno. Możesz się wycofać.
-Jestem- patrzę mu prosto w oczy- A Ty? Przecież to Ty zostawiasz dla mnie całe życie.
-Gdybym nie był, nie byłoby mnie teraz tutaj.
-Naprawdę chcesz to zrobić? Dla mnie?
-Przecież powiedziałem Ci już kiedyś,że zależy mi na Tobie- ściska moją dłoń. Uśmiecham się przez łzy. Przynajmniej jemu. Dlaczego Richardowi nigdy na mnie nie zależało? Dlaczego w ogóle go poznałam?
-Za tydzień starty w Willingen. Później igrzyska. Co wtedy ?- to jego praca. Wiem ,że musi się tam pojawić.
-Willingen zajmie się Daniel. Zabierze kogoś ze sobą.
-A igrzyska?
-Tutaj zaczyna się problem. Ale nie martw się jakoś to rozwiążemy.
-Co z Melissą , Sven?- to jedno ciągle nie daje mi spokoju. Znów niszczę komuś życie. Myślę tylko o sobie. Nie o konsekwencjach jakie to za sobą niesie.
-Nie myśl o tym teraz. Spróbuj odpocząć.
Opieram głowę na oparciu fotela i przymykam oczy. Przed oczami znów pojawia mi się widok z hotelowego korytarza. Czy już nigdy nie pozbędę się go ze swojej głowy? Czy będzie do mnie powracał w każdej chwili?