37

                                                                           Lena

Sobotni poranek. Jesteśmy tutaj już prawie tydzień. Tydzień  od tej cholernej nocy. W której wszystko się posypało. Od nocy w której moje serce przestało bić. A życie rozsypało się jak domek z kart. Tydzień z dala od Richarda. Od jego pocałunków. Od jego dotyku. I ciągle gdy zamykam oczy widzę go przed sobą. Z wysoką blondynką na hotelowym korytarzu. I ciągle boli. Tak samo mocno jak tydzień temu.
Sven codziennie wyciąga mnie z pokoju. Choć tak naprawdę , jedyne na co mam ochotę, to wejść pod kołdrę i przespać każdą minutę. Żeby nie myśleć. Żeby nic nie czuć. Żeby tak po prostu zniknąć.
 On ciągle trzyma dystans między nami. Choć jestem pewna, czego chce.Widzę to w jego oczach jak na mnie patrzy. Jak wstrzymuje oddech gdy się do niego przytulam. Jak napina wszystkie mięśnie gdy go całuję. Nie posuwa się jednak dalej. Choć ja  nie broniłabym się przed tym. W końcu wiedziałam na co się decyduję wracając do niego. Może go nie kocham. Ale to chyba przyjdzie z czasem. Jak  tylko uporam się z tą szczeniacką miłością. Która od samego początku nie miała sensu i była skazana na niepowodzenie.

-Zadzwoń w końcu do brata. Nie możesz dłużej tego przekładać. On pewno odchodzi od zmysłów. Tak jak Twoi rodzice- Sven siada na moim łóżku gdy tylko otwieram oczy i wkłada do moich rąk telefon. Codziennie słyszę to samo. I codziennie odmawiam. Ale już chyba najwyższa pora.
-Nie wiem czy chcę go włączyć Sven- nie używałam go od tamtej nocy. Gdy wyłączyłam go w taksówce. Boję się wiadomości które znajdują się na nim. Wiem jednak, że Kamil nie zasługuje na to by się o mnie martwić. Szczególnie teraz kilka dni przed igrzyskami. Pracował na nie tak ciężko, nie może przeze mnie zaprzepaścić szansy na medal. Nie jestem, aż taką egoistką. A może i jestem. Spoglądam na Svena. Znów niszczę czyjeś życie. Jego, Melissy, swoje. Ale moje jest najmniej ważne. Jestem tylko głupią gówniarą.
  Włączam telefon , wpatrując się w setkę powiadomień, przychodzących jedno po drugim. Czekam chwilę i drżącą ręką wybieram numer brata.
-Zostawię Cię samą- Sven podnosi się i znika za drzwiami.

Wsłuchuję się w sygnał po drugiej stronie. Mimowolnie zaczynam płakać gdy tylko odbiera.
-Lena, nareszcie- w jego głosie słyszę niewyobrażalną ulgę.
-Przepraszam. Musiałam.
-Najważniejsze ,że się odezwałaś. Nic Ci nie jest?
-Wszystko w porządku- przełykam łzy.
-Gdzie jesteś?
-Chciałam trochę odpocząć, musiałam wyjechać- ignoruję jego pytanie- jest z Tobą Ewa?
-Jest.Wszyscy są. Czekamy na zawody. Powiedz gdzie jesteś?
-Dasz mi ją- po drugiej stronie zapada cisza. Po chwili słyszę głos  Ewy i całkowicie się rozklejam.
-Przepraszam- znowu ją zawiodłam. Okłamując wtedy pod klubem. Na pewno zadręcza się wyrzutami sumienia, że tak łatwo mi uwierzyła. I że zostawiła mnie samą- nie chciałam Cię wtedy okłamać. Naprawdę nie planowałam niczego głupiego. Dopóki nie zobaczyłam...
Przerywam. Przed oczami kolejny raz pojawia się obraz Richarda.
-To już nieważne. Ważne ,że nic Ci nie jest. Bo nie jest , prawda?
-Wszystko w porządku- powtarzam.
-Brakuje mi Ciebie. Wrócisz?
-Mnie też. Ale jeszcze za wcześnie. Jeszcze nie jestem gotowa.
-Nigdy nie będziesz gotowa. Przecież wiesz.
-To minie, Ewa. W końcu musi.
-Nie powinnaś być teraz sama.
-Nie jestem. Nie martw się.
-Jesteś ze Svenem?
-Pozdrów Maćka i chłopaków- nie odpowiadam.
-Chcesz z nim porozmawiać?
-Nie dzisiaj. Muszę kończyć.
-Nie wyłączaj się.
-Odezwę się. Obiecuję Ewa- kończę połączenie. Ocierając resztkę łez. Czuję się trochę lepiej. Gdy wiem, że nie martwią się o mnie tak bardzo.

-Chciałam pójść do fryzjera- rzucam , gdy Sven wraca do pokoju. Wiem jak niedorzecznie to brzmi. W tej chwili. Ale ja po prostu muszę. Chcę w końcu być z powrotem Leną. Teraz. Natychmiast.
-Jasne , jak tylko Ci to pomoże- uśmiecha się- poczekam tutaj na Ciebie.
Ubieram się szybko i zbiegam po schodach hotelu. Zatrzymuję się dopiero pod salonem , który znalazłam podczas naszego ostatniego spaceru. Przez najbliższe godziny siedzę na fotelu , czekając aż, ten wstrętny ciemny kolor zniknie z mojej głowy. Chcę kolejny raz zacząć wszystko od nowa. Sama. Lub ze Svenem. Z dala od Richarda.

-Więc tak wygląda Lena-uśmiecha się Sven gdy staję w drzwiach pokoju.
-Dokładnie- uśmiech pojawia się na mojej twarzy pierwszy raz od tygodnia.
-Chyba lepiej się dzisiaj czujesz?
-Pomogła mi rozmowa z Ewą i Kamilem. Strasznie za nimi tęsknię.
-Wiesz ,że możesz zobaczyć się z nimi w weekend.
-Nie mogę z Tobą lecieć na igrzyska.
-Dlaczego? Akredytację dostałaś już dawno temu, jeszcze jako fotograf Eurosportu.
-Nie chcę się widzieć z Richardem.
-Przecież nie mogę zostawić Cię tutaj samej. A ja nie dam rady wykręcić się od wyjazdu. Próbowałem wszystkiego. Niestety muszę się tam pojawić.
-Nie wydaje mi się żeby mój wyjazd tam to był dobry pomysł.
-Wiesz ,że najpóźniej w środę muszę wylecieć do Korei.
Wiem, zdaję sobie z tego sprawę. Tak bardzo chciałabym być tam z nimi. Cieszyć się z ich medali. Przeżywać to  razem z wszystkimi. Kładę się na łóżku biorąc telefon do ręki. Wchodzę w wiadomości. Spoglądam na nadawców. Zastanawiam się czy jest ktoś kto do mnie nie napisał w ostatnim tygodniu.
Uśmiecham się czytając wiadomości Maćka, który jak zwykle w każdym słowie stawia mnie do pionu. Mam wrażenie ,że jest tuż przy mnie . I próbuje wybić mi z głowy wszystkie głupie pomysły. Jego wiadomości są pełne złości. Kompletnie nie przejmuje się tym co się stało. Nie roztkliwia się nade mną i nie głaska mnie po głowie. Każe się zebrać w garść. I przestać tchórzyć.
-Pojadę z Tobą Sven- podnoszę  głowę z nad telefonu. Maciek zawsze skutecznie potrafi mną wstrząsnąć. Nawet na odległość. Bo w sumie dlaczego mam nie jechać? Dlaczego mam rezygnować ze wspierania jego i Kamila. Czy tylko dlatego, że nie jestem już z Richardem? Kamil jest moim bratem i jestem pewna, że ucieszy go moja obecność i moje wsparcie. Którego nigdy nie miał z mojej strony. Nie mogę całe życie tchórzyć i go unikać. Nasze spotkania w tym środowisku są nieuniknione. I muszę się do tego przygotować.

 Wracam do czytania .  Richard.  Kasują wszystkie  wiadomości jednym ruchem palca. Nie jestem w stanie nawet tego czytać. Bo po co. Wystarczająco dobrze pamiętam jego słowa o głupiej gówniarze. W mojej głowie wystarczająco mocno wyrył się jego widok z wysoką blondynką. Po co on w ogóle do mnie pisze? Wyraźnie powiedział ,że mam się trzymać od niego z daleka. Więc co takiego mógłby mi napisać. Z moich oczu zaczynają spływać łzy. Ocieram je ręką i podnoszę się z łóżka. Podchodzę do Svena rozsuwając zamek bluzy. Siadam mu na kolanach , oplatając jego szyję rękami.
-Spraw żebym w końcu o nim zapomniała, proszę- szepczę mu wprost do ucha.
-Ty ciągle go kochasz - odsuwa mnie od siebie.
-Nie chcę go już kochać. Już wystarczy.
-Tak się nie da.
-Przecież wiem ,że tego chcesz -przygryzam płatek jego ucha i zaczynam błądzić językiem po jego szyi.
-Ale Ty nie chcesz Lena - próbuje jeszcze protestować. Nie mam pojęcia po co. W końcu i tak zaraz wylądujemy w łóżku.
 -Nie byłoby mnie tutaj gdybym tego nie chciała Sven -delikatnie dotykam jego ust swoimi.  Wiedząc ,że nie jest w stanie tego przerwać. Nie jest w stanie mi odmówić.  Jest gotowy zrobić dla mnie wszystko. Poświęcić wszystko. Siebie, rodzinę. I wykorzystuję to by choć przez chwilę przestać myśleć.

Nasze pocałunki są coraz gwałtowniejsze, zsuwam z ramion bluzę. Jego ręce chwytają mnie w pasie, kładąc na łóżko. Przymykam oczy , przywierając do niego całym ciałem. Całuje mnie zachłannie, nie potrafiąc już zapanować nad swoimi uczuciami. Oddaję pocałunki starając się nie myśleć o tym w co znowu się pakuję. Ja po prostu  muszę zapomnieć. I  zapomnę. Dam radę.
  Całuje moją szyję, schodząc ustami coraz niżej i niżej. Drżącymi rękami sięga do zapięcia mojego stanika. Pozbywając się go w sekundę.  Unoszę biodra, pozbywając się spodni.
-Jesteś pewna, że tego chcesz?- pyta cicho. Nie odpowiadam. Kiwam tylko głową. Jestem pewna, że chcę zapomnieć. Nieważne jak. Nieważne jakim kosztem. W tej chwili nie interesuje mnie nic innego. Nie przejmuję się uczuciami innych. Nie interesuje mnie ile osób będzie cierpieć. Teraz najważniejsze jest to ,żebym w końcu przestała go kochać.