38

                                                               Lena

Ostatnie dni w Londynie spędzam w łóżku ze Svenem. Praktycznie z niego nie wychodząc.  Staram się z całych sił zapomnieć przez kogo właściwie to robię. Wmawiam sobie ,że to jest to czego potrzebuję. Że kocham się z nim  dlatego ,że tego chcę. A nie dlatego, że jest to mój sposób na wyrzucenie ze swojej głowy Richarda.
-Muszę wieczorem pojawić się w redakcji- Sven nie spuszcza ze mnie wzroku, gdy wstaję z łóżka owijając się prześcieradłem. Jest wtorkowy poranek. Za kilka godzin znów stanę na płycie monachijskiego lotniska. Mimo ,że jeszcze niedawno , tak bardzo się przed tym broniłam.
-Jasne. Ja w tym czasie , może skoczę na jakieś zakupy- w końcu nie miałam przy sobie zbyt wielu rzeczy. Przypominam sobie w jakim pośpiechu pakowałam walizkę przed wyjazdem do Oberstdorfu. Bojąc się ,że nie zdążę na samolot. Przecież od tamtej pory nie byłam w domu. Nawet w czasie zawodów w Zakopanem. Nie miałam czasu. Korzystałam z każdej chwili , którą mogłam spędzić z Richardem. Na samo jego wspomnienie znów czuję dławiące mnie w gardle łzy. Wracam szybko do łóżka, żeby nie dopuścić do większej ilości wspomnień. Sven spogląda na mnie ze zdziwieniem. Ale nie protestuje gdy kolejny raz zaczynam go całować.
-To może najpierw załatwimy razem wszystko w redakcji. A później skoczę z Tobą na zakupy?
-Jeśli tylko masz ochotę- uśmiecham się pomiędzy kolejnymi pocałunkami. Mnie pasuje. Nie mam ochoty ani na chwilę zostać sama. Bo wtedy wspomnienia same wdzierają się do mojej głowy. Burząc chwilowy spokój który odzyskuję przy Svenie.



Wchodzę ze Svenem do redakcji późnym popołudniem. Nie spodziewam się o tej godzinie nikogo tutaj zastać. Niestety . Są prawie wszyscy.
-Nareszcie Sven. Mamy tu istne urwanie głowy. A Ciebie nie ma. Co to w ogóle za dziwny wyjazd służbowy?- w głosie Daniela słychać wyraźne pretensje, jego wzrok po chwili zatrzymuje się na mnie- Natalia? Co Ty tutaj robisz?
-Jak to co? To o czym mówiłam od samego początku- z oczu Karen sypią się błyskawice, spogląda na mnie ze złością i znika za drzwiami.
-Nie przejmuj się nią- Daniel zamyka mnie w swoim uścisku. Chyba jej nie wierząc- postanowiłaś wrócić?
-Lena pojedzie z nami do Korei- uśmiecha się Sven- później zobaczymy co dalej.
-Lena?- Claudia z resztą nieświadomych osób patrzy na nas nic nie rozumiejąc.
-Nazywam się Lena Stoch. Jestem siostrą Kamila- przez moment czuję się jak na spotkaniu jakiejś grupy wsparcia.
Wszyscy wpatrują się we mnie szeroko otwartymi oczami. Po chwili wybuchając śmiechem.
-Nieźle każdego wkręciłaś.
-Przepraszam, nie chciałam żeby ktoś myślał ,że jestem tu tylko dlatego,że jestem jego siostrą- ta część prawdy musi im wystarczyć.
-Claudia zrobisz nam kawy? Musimy ogarnąć wszystkie papiery przed wylotem- prosi Sven z uśmiechem i razem z Danielem zamykamy się w jego gabinecie.

Rozmawiamy śmiejąc się. Daniela zżera ciekawość , gdzie Sven podziewał się w ostatnim czasie. Ciągle mimochodem wspomina coś na ten temat. Widzę ,że nie może do końca rozgryźć tego co się dzieje.
Drzwi pomieszczenia otwierają się nagle z hukiem. Jedno spojrzenie w ich stronę sprawia , że  ogarniają mnie ogromne wyrzuty sumienia.
-Nie było Cię dwa tygodnie Sven. I zamiast do domu , najpierw wpadasz do redakcji?- Melissa jest wściekła.
-Przepraszam Melissa. Jedź do domu. Przyjadę jak tylko skończymy. Musimy porozmawiać - odzywa się Sven. A mnie żołądek podchodzi do gardła.Więc to już. On naprawdę zamierza ją dla mnie zostawić. Przed oczami nagle widzę ich syna. On jest jeszcze taki mały. On potrzebuje ojca. Muszę wybić mu to z głowy. Niech zostanie tak jak jest. Niech jej o niczym nie mówi. Nie potrzebuję tego. Za późno. Ona wie. Patrzę na nią i jestem tego pewna.
-Chyba już nie musimy. Jestem pewna tego co chcesz mi powiedzieć- w jej oczach pojawiają się łzy , zmieszane ze złością- to ona prawda?
Kątem oka zauważam Karen przed otwartymi drzwiami. No tak, mogłam się tego spodziewać. Dlatego tak szybko wyszła. Żeby ściągnąć tu Melissę.
 Kompletnie nie jestem zaskoczona uderzeniem w twarz. W przeciwieństwie do Daniela.  Do którego dopiero teraz zaczyna dochodzić wszystko co stało się w ostatnim czasie.Sven chwyta ją za rękę. Odciągając ode mnie. Melissa nie spuszcza ze mnie wzroku. Gdyby on mógł zabijać. Leżałabym tutaj martwa.
- A ja chciałam Cię lepiej poznać- wybucha nerwowym śmiechem- przez moment nawet myślałam ,że możemy się zaprzyjaźnić.
-Przepraszam- tak naprawdę nie mam pojęcia co mam jej powiedzieć. Nie mogę jej nawet powiedzieć ,że się zakochałam. Że nie planowałam tego. Że jest mi przykro. Przecież zrobiłam to z premedytacją. Zabrałam go sobie, bo tak było mi łatwiej. Bo nie chciałam zostać sama. Bo nie poradziłabym sobie bez Richarda. A Sven był pod ręką. Gotowy zrobić dla mnie wszystko.
-Przepraszasz? I co myślisz ,że to wystarczy? Zabrałaś mi męża. Zabrałaś ojca mojemu synowi- odwraca się w kierunku Svena- naprawdę zostawiłeś mnie dla tej gówniary?
-To chyba nie jest najodpowiedniejsze miejsce do tej rozmowy.
-Dlaczego? Myślałeś ,że nadal będziesz udawał idealnego męża i ojca? Że będziesz wracał na noc do domu?A w dzień będziesz się z nią pieprzył?- jestem pewna ,że słyszy nas cała redakcja. A nawet cały budynek.
-Uspokój się, Melissa.
-Ja mam się uspokoić? Od kilku miesięcy pieprzysz się z tą gówniarą i każesz mi się uspokoić? - kolejny raz odwraca się moją stronę- jesteś z siebie zadowolona? Co chciałaś tym osiągnąć?
-To nie jej wina. Dobrze wiesz, że od jakiegoś czasu nie układało się między nami.
-Mogliśmy to jakoś naprawić- po jej twarzy spływają łzy. Jestem beznadziejna- a Ty wolałeś tą małą puszczalską dziwkę.
Wychodzi trzaskając drzwiami. Daniel posyła w moją stronę nieśmiały uśmiech, chyba próbując dodać mi otuchy. I znika szybko z pomieszczenia. Stoję pod ścianą przełykając łzy kolejnego wstydu i upokorzenia. Najchętniej zapadłabym się pod ziemię.
-Nie miała prawa tak do Ciebie mówić- obejmuje mnie . Znikam w jego ramionach, nie starając się już powstrzymywać łez.
-Miała. To moja wina.
-Nie, Lena. Między nami od dawna nie było już tak idealnie, jak wszyscy myśleli. Przestaliśmy się dogadywać i ciągle się mijaliśmy. Ty nie miałaś z tym nic wspólnego.
-Ale ja rozpieprzyłam to do końca.
-Nie da się rozpieprzyć czegoś czego już prawie nie ma.
-Ale..
-Nie ma żadnego ale.
-Twój syn Sven. On Cię potrzebuje.
-To ,że nie jestem z Melissą , niczego nie zmienia. On nadal jest moim synem i kocham go.
-Wiem, ale
-Przestań się obwiniać  -zamyka mi usta pocałunkiem, po chwili zbiera wszystkie dokumenty i ciągnie mnie do wyjścia- chodź. Miałaś w planach zakupy.
-Chyba przeszła mi ochota.
-Daj spokój. Najpierw zakupy , później kolacja- wychodzimy trzymając się za ręce. Teraz już nie musimy udawać.
-Będziesz wieczorem w swoim starym mieszkaniu?- Daniel jako jedyny nie patrzy na mnie z potępieniem- jeśli masz ochotę wpadnę.
Spoglądam na Svena , bo tak naprawdę nie mam pojęcia gdzie spędzę dzisiejszą noc.
-Będziemy. Wpadnij, dokończymy przygotowania do wyjazdu- odzywa się zamiast mnie.

Mimo oporów , zakupy sprawiają mi przyjemność.Widocznie tak miało być. Może ich związek naprawdę skończył się wcześniej. Może to nie moja wina.Chwytam go za rękę. Przyciąga mnie do siebie. Całuje. Uśmiecham się. Teraz kiedy już nikogo nie okłamuję. Kiedy nie muszę niczego udawać wszystko wydaje mi się prostsze. I z większym optymizmem patrzę w przyszłość. Nawet wyjazd na igrzyska i spotkanie Richarda nie przeraża mnie już tak mocno. Jestem pewna, że w końcu wszystko się poukłada. Nawet bez niego. Bo on i ja to już skończony rozdział. Zapomnę o nim. Nigdy więcej się do niego nie zbliżę. Tak jak chciał.
 Jestem ze Svenem. I postaram się zrobić co w mojej mocy,żeby to się udało. W końcu to on zostawił dla mnie całe życie. To on pomógł mi gdy byłam w kompletnej rozsypce. Mam nadzieję ,że Kamil to zaakceptuje. To jedyna rzecz której jeszcze się boję.
-Na co masz ochotę?- wychodzimy już z ostatniego sklepu, obładowani torbami.
-Pizza i piwo? -uśmiecham się- mam dziwne wrażenie, że wszyscy się na nas gapią. A chcę po prostu zjeść w spokoju.
-Niech będzie. To ja zamówię pizzę , a Ty zadzwoń po Daniela ,że za chwilę będziemy w domu- kierujemy się w stronę samochodu. Oddycham z ulgą gdy zajmuję miejsce na siedzeniu pasażera. Jestem pewna , że pojawienie się Svena w moim towarzystwie, będzie tematem wszystkich  portali najpóźniej jutro rano.


-Na pewno nie będę Wam przeszkadzał ?- Daniel odzywa się niepewnie gdy otwieram mu drzwi.
-A kiedyś mi przeszkadzałeś?
-No nie, ale..
-Więc właśnie.Nic się nie zmieniło-wybucham śmiechem prowadząc go do pokoju.
Razem ze Svenem zajmują się omawianiem wyjazdu. Wyciągam z torebki telefon i po cichu wychodzę na zewnątrz. Siadam na ławce, odpalając papierosa. Znów przez chwilę wsłuchuję się w napływające powiadomienia i wybieram numer Ewy. Odbiera po pierwszym sygnale jakby nie robiła nic innego tylko czekała na połączenia.
-Odezwałaś się.
-Przecież obiecałam.
-Wiem, ale nie byłam pewna kiedy to zrobisz.
-Co u Was? Wszystko w porządku?
-Tak , kończę pakowanie.Wylatujemy z samego rana.
-Powiedz chłopakom ,że trzymam kciuki.
-Zabierz się ze Svenem. Sama im to powiesz- ona wie. Jest pewna z kim jestem. I znowu nie ma do mnie pretensji.
-To chyba nie jest dobry pomysł- nie chcę jej mówić,że tam będę. Nie mam pojęcia czy odważę się im pokazać.
-Nadal o nim myślisz. Nadal nie potrafisz zapomnieć- jak mam zapomnieć. Minęły niecałe dwa tygodnie. Nie udała mi się ta sztuka przez cztery lata. Jak mogła udać w tak krótkim czasie. Ale zapomnę.Wiem to.
-Nie chcę o tym rozmawiać.
-Wiesz ,że on....
-Muszę kończyć. Odezwę się niebawem- kończę szybko połączenie. Nie chcę niczego słyszeć na jego temat.

Wracam do pokoju. Daniel ze Svenem nadal zajęci są rozmową. Zabieram się za pakowanie walizki. W oczekiwaniu na jedzenie. Sven podnosi się słysząc dzwonek do drzwi.
-Co z Richardem, Lena?- Daniel korzysta z krótkiej chwili gdy jesteśmy sami.
-Rozstaliśmy się.
-Myślałem ,że jesteście ze sobą szczęśliwi.
-To była pomyłka- ucinam krótko, całując Svena w policzek . Gdy wraca do pokoju z pizzą. Siadam na łóżku otwierając piwo. Podciągam nogi pod brodę i uśmiecham się.


-Powinnaś się już położyć. Jutro czeka nas kilkanaście godzin lotu- jest środek nocy. Daniel niedawno wyszedł- dokończysz to pakowanie rano.
-Powiedz lepiej ,że chcesz mieć mnie koło siebie w łóżku- uśmiecham się. Ale przerywam czynność i kładę się koło niego.
-Chcę , żebyś odpoczęła- wybucha śmiechem.
-Akurat- przyciągam go do siebie. Kolejny raz zapominam o wszystkim znikając w jego ramionach.