40

                                                                      Richard

Pierwsze dni były najgorsze. Wściekłość mieszała się ze strachem. Na początku nie miałem pojęcia które uczucie jest silniejsze. Ciągle byłem na nią wściekły za to co zrobiła. Równocześnie bałem się czy nic jej nie jest. Przecież tak naprawdę zniknęła przeze mnie. Przez słowa, których tak szybko pożałowałem. Każdy wysłał jej setkę wiadomości. Na które nikt nie dostał odpowiedzi.
Byłem pewny jej pojawienia się w Willingen. Niestety nie było jej. Svena też. Telefon Kamila zadzwonił tuż przed zawodami. Odezwała się. Przynajmniej tyle i aż tyle.  Wiedziałem przynajmniej ,że nic jej nie jest. Ale nic poza tym. Nie miałem pojęcia czy jest ze Svenem. Czy zaszyła się gdzieś sama. Choć zważając  na jego nieobecność, przestawałem mieć wątpliwości.

Przed wylotem do Korei, wszystkie portale  zapchały się zdjęciami Svena. I jego nowej kochanki. Dla której zostawił żonę i dziecko. Jej zdjęciami. Uśmiechnięta twarz tak dobrze mi znajoma i długie blond włosy. Już nie Natalia. Już Lena. Zakupy w jednej z galerii handlowej w Monachium. Ich ręce splecione ze sobą. Jej uśmiech. Pocałunki. Niby ucieszyłem się ,że nic jej nie jest. Przynajmniej była bezpieczna. Strach w końcu ustąpił. Zalała mnie kolejna fala wściekłości.
Więc to prawda. Bawiła się mną. Chciała się na mnie odegrać. Nie miałem na to innego wytłumaczenia. Przecież gdyby jej zależało, nie byłaby teraz ze Svenem. A przynajmniej nie byłaby z nim taka szczęśliwa jak na tych zdjęciach.

Sven pojawił się w Korei kilkanaście godzin po nas. Wszystko wskazywało na to ,że sam. Jej nigdzie było. Igrzyska jednak oglądała. Andreas dostał jej wiadomość zaraz po skończonym konkursie na skoczni normalnej. Pierwszy raz odezwała się do któregoś z nas.
Chciałem pogadać ze Svenem. Ale jakoś skutecznie się mijaliśmy. Albo po prostu mnie unikał. Moje ciągłe treningi i jego obowiązki jako komentatora nie stwarzały nam okazji do rozmowy.


W sobotni wieczór, wszyscy zjawiliśmy się na skoczni. Za kilkanaście minut miał się rozegrać konkurs na dużej skoczni. Skoki były tutaj mało popularną dyscypliną.  Kibiców na trybunach było mniej niż na treningach w pucharze świata. Więc od razu po skoku rzuciło mi się w oczy ,że Ewa nie jest sama.
Ale czy to w ogóle możliwe? Czy ona naprawdę jest tutaj? Czy to po prostu dziewczyna któregoś z chłopaków polskiej kadry? Choć w sumie znam wszystkie. I żadna z nich  nie ma długich blond włosów.  Chyba ,że Maćka. Z nich tylko on nigdy nie pojawił się z żadną na zawodach.
Wszystkie wątpliwości rozwiewają się po drugim skoku Kamila. Wybuch niekontrolowanej radości gdy rzuciły się sobie w ramiona. I moment w którym obie wbiegają na skocznię i wieszają mu się na szyi. Słyszę jej śmiech. Widzę jej radość. Odsuwa się od Kamila, pozwalając innym podejść z gratulacjami.
Stoi chwilę rozglądając się w okół siebie. Gdy jej wzrok napotyka Andreasa , wybucha śmiechem kolejny raz. Bez zastanowienia podbiega do niego oplatając jego szyję rękami. Stoję kilka kroków dalej, słyszę każde ich słowo.
-Natalia?
-Lena- poprawia go , na moment przestając się śmiać.
-Więc Lena- Andreas ciągle się śmieje okręcając się z nią w okół siebie- skąd się tutaj wzięłaś?
-Z wioski olimpijskiej - znów wybucha śmiechem.
-Od kiedy tu jesteś? Kiedy przyleciałaś?
-Kilka godzin po Was. Postaw mnie w końcu na ziemi wariacie - Andreas przestaje się kręcić, nie wypuszcza jej jednak z rąk.
-I nie wpadłaś na imprezę ,żeby ze mną świętować?
-Nie wiedziałam czy chcesz mnie widzieć- uśmiech na chwilę znika jej z twarzy. Kamil ciągnie Andreasa na dekoracje kwiatową. Kumpel odwraca się jeszcze na chwilę w jej stronę.
-Dzisiaj będziesz?
-Nie wiem Andreas.
-Obiecaj ,że będziesz.
-Będzie, będzie - odzywa się Ewa ze śmiechem- już ja jej przypilnuję.
Ewa chwyta ją za rękę. Chcę do nich podejść. Chwycić ją w ramiona i nigdy nie puszczać. Widok Svena zmierzającego w jej stronę sprawia,że rezygnuję. Ona wybrała. Ona już nie jest moja. I tak naprawdę nigdy moja nie była. Zawsze była jego, od początku. Mną się tylko bawiła. Na potwierdzenie moich słów, przyciąga ją do siebie. A ona składa na jego ustach pocałunek.


                                                                        Lena

Nie potrafiłam powstrzymać swojej radości. Kamil znowu ma medal. Złoty medal. Mój brat. Jestem z niego taka dumna. I szczęśliwa. Nie zważając na nic wbiegam na skocznię i wieszam mu się na szyi. Mogłabym tak wisieć na nim godzinami. I cieszyć się razem z nim. Kolejka chętnych żeby mu pogratulować jest jednak długa. Odsuwam się , szukając wzrokiem Andreasa. Dziś przegrał tylko z Kamilem. Wybucham śmiechem gdy tylko go widzę. Chwyta mnie w ramiona i kręci mną tak,że zaraz zemdleję. Wiruje mi w głowie , gdy w końcu odstawia mnie na ziemię.
Nie przeszkadza mi to jednak w zauważeniu go. Stoi kilka kroków dalej. Na wyciągnięcie ręki. Przytulić się. Zniknąć w jego ramionach. Zapomnieć o wszystkim przy jego pocałunkach. Potrząsam głową. Opanuj się idiotko. On nie chce z Tobą być. Jesteś dla niego tylko głupią gówniarą. Ewa chwyta mnie za rękę. Gdy Kamil zabiera Andreasa na dekorację. Sven już idzie w moim kierunku. Przyciąga mnie do siebie. A ja od razu zaczynam go całować.
Ewa spogląda z boku i kręci głową. Nie odzywa się jednak . Za co jestem jej cholernie wdzięczna. Nie potrzebuję w tym momencie żadnych komentarzy. Sama wiem jakie to wszystko bezsensowne.
Nie potrafię jednak nic na to poradzić.


-Na pewno nie chcesz pójść ze mną?- wtulam się w jego ramiona przed wyjściem.
-Na pewno. Za kilka godzin musimy z Danielem pojawić się na meczu.
-To może jednak zostanę.
-Nawet nie próbuj. Idź i baw się dobrze.
-Ale..
-Twój brat zdobył złoty medal, a Ty masz jakieś wątpliwości?
-No nie- odzywam się cicho . Nie jestem pewna czy poradzę tam sobie  bez Svena. Przecież tam będzie Richard. Nie uniknę go. Nie dam rady. Będę musiała spojrzeć mu w oczy. Na samą myśl o tym robi mi się słabo.
Całuję go szybko gdy słyszę pukanie i w drzwiach pojawia się Ewa. Ostatni raz wchodzę do łazienki i spoglądam w lustro. Przeczesuję szybko włosy i pociągam usta błyszczykiem. Poprawiam sukienkę i  uśmiecham się do siebie próbując dodać sobie odwagi. Niestety ona jakoś nie przychodzi.

-Gotowa?- odzywa się Ewa gdy wychodzimy z pokoju.
-Niekoniecznie. Tak naprawdę chciałam zostać w pokoju, ale Sven nie pozwolił mi na to.
-I dobrze, przyda Ci się trochę rozrywki.
-Dość mam rozrywek w ostatnim czasie.
-Wiem,że miałam nie pytać- Ewa zatrzymuje się gwałtownie przed wejściem na salę- ale muszę wiedzieć. Naprawdę jesteś szczęśliwa ze Svenem?
-Jestem, naprawdę- patrzę jej prosto w oczy. Przecież to nie jest takie zupełne kłamstwo. Jestem z nim szczęśliwa. Zapominam przy nim. I nie boli wtedy tak mocno.
-A Melissa? Zapewne już wie. Po tych wszystkich zdjęciach które zalały internet.
-Zdjęcia?-więc jednak. Byłam pewna ,że się pojawią. Ostatnio tak rzadko używałam telefonu, że nawet ich nie widziałam.
-Wasze w Monachium.
-Ona wiedziała wcześniej. Wpadła do biura gdy tylko wróciliśmy.
-Nie pytam jak to przyjęła.
-Nie pytaj- do dziś czuję jej rękę na swoim policzku. Ale zasłużyłam. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości.
Wchodzimy na salę.  Uśmiecham się na widok chłopaków. Momentalnie uderza  mnie panująca tutaj radość. I daję się porwać zabawie.

Większość czasu spędzam z Kamilem. To jego sukces przyszłam tutaj świętować. To dla niego tutaj jestem.
-Pamiętasz ,że ja też zdobyłem dzisiaj medal?- Andreas podchodzi do mnie z uśmiechem, wkładając mi do ręki kolejną już dzisiejszego wieczora lampkę szampana. Nie wiem już którą. Bąbelki przyjemnie szumią w mojej głowie.
-Pamiętam. Jak mogłabym zapomnieć- wybucham śmiechem.
-Mogę ją teraz porwać na chwilę?- uśmiecha się w kierunku Kamila. Ten kiwa tylko  głową. A Andreas już ciągnie mnie w kierunku chłopaków.
-Poczekaj.To chyba nie najlepszy pomysł.
-Nie ma go z nami. Jest gdzieś z Markusem- nie puszcza mojej ręki. I już po chwili siedzę przy Karlu i Stephanie. Uśmiecham się niepewnie, nie mając pojęcia jak zareagują.
Nie widzę jednak pretensji w ich oczach. Nie wiem czy to przez nastrój panujący tutaj. Czy naprawdę moja tożsamość nie ma dla nich znaczenia. Rozmawiamy śmiejąc się. Nikt nie porusza tego tematu. Kolejne lampki szampana , powodują  u mnie coraz lepszy nastrój. I coraz większą karuzelę w mojej głowie.
-Chyba muszę się przewietrzyć- podnoszę się ze śmiechem.
-Pójdę z Tobą.
-Zostań Andreas. Zaraz wrócę.
-Ubierz przynajmniej moją bluzę. Zamarzniesz w samej sukience - uśmiecham się i zakładam jego bluzę  na ramiona. Idę w kierunku wyjścia, gdy widzę go z Markusem. Stoją przy barze, pijąc piwo. Przyspieszam kroku. Muszę jak najszybciej się stąd wydostać.
Opieram się o ścianę budynku. Oddycham głęboko próbując się uspokoić.Wystarczył sam jego widok. Łzy znów zaczynają dławić mnie w gardle. Wygrzebuję z torebki papierosy i zaciągam się szybko. Impreza dla mnie już się skończyła. Czas wracać do łóżka. Do Svena.  Gaszę papierosa i wracam do środka. W głowie znów wiruje mi tysiące myśli. Idę w kierunku windy gdy ktoś łapie mnie za rękę. Nie ktoś. On. Jestem tego pewna. Odwracam się gwałtownie. I spoglądam wprost w jego oczy.