48

                                                                       Lena


Ewa  otwiera mi drzwi i wpuszcza do środka. Bez słowa patrzy na moją walizkę. Od razu wiedząc co się stało.  Odkładam ją  w kącie pokoju i wychodzę na balkon. Zjawia się po chwili z winem i kieliszkami w rękach.
-Pomoże Ci się uspokoić.
-Jestem spokojna Ewa- sama dziwię się swoim słowom, bo nie ma w nich ani grama kłamstwa- pierwszy raz w życiu czuję , że w końcu zrobiłam coś tak jak powinnam.
-Co teraz?
-Nie wiem. Nie mam pojęcia. Po weekendzie muszę pojechać do Monachium zabrać swoje rzeczy- kolejny raz. Teraz chyba już ostatni - a potem znajdę pracę. I zacznę wszystko od nowa.
-Nie o to pytam Lena. Pytam o Richarda.
-Postanowiliśmy spróbować się zaprzyjaźnić.
-Zaprzyjaźnić? Wy? - jej wesoły śmiech słychać chyba w promieniu kilku kilometrów.
-Co Cię tak bawi?
-Przepraszam, po prostu staram się wyobrazić sobie Waszą dwójkę w tej roli - nie potrafi przestać chichotać. Patrzę na nią , po chwili też wybuchając śmiechem. Nie zważając na późną porę i ludzi śpiących w sąsiednich pokojach.


Schodzimy na śniadanie, w tak samo dobrych humorach jak w nocy. Ciągle śmiejąc się   bez powodu. Nie pamiętam kiedy ostatnio to śmiech powodował u mnie łzy. Nie mogę się nadziwić ,że  wystarczyła szczera rozmowa z Richardem i zakończenie związku ze Svenem. Żeby wszystko od razu nabrało kolorów.
-Wy dalej śmiejecie się jak wariatki?- Kamil kręci głową z niedowierzaniem, gdy zajmujemy miejsca przy ich stoliku.
-Jak dalej?- Ewa przynajmniej przez moment próbuje utrzymać powagę.
-W nocy obudziłyście chyba cały hotel. Już mieliśmy ochotę zrobić z Wami porządek- uśmiecha się Maciek- co Was tak rozbawiło?
-Lena skończyła ze Svenem - uśmiech na twarzy Kamila i chłopaków, znów uświadamia mi , że w końcu podjęłam dobrą decyzję - postanowiła również, że z Richardem będą się tylko przyjaźnić.
-Nie żebym nie wierzył w przyjaźń męsko-damską. W końcu też się z przyjaźnimy - Maciek siłą stara się powstrzymać śmiech- ale u Was to chyba nie zadziała.
-Niby dlaczego? Kiedy oboje właśnie tego chcemy.
-Oboje to raczej chcecie czegoś całkiem innego. Nazwijmy to lepiej taką przyjaźnią łóżkową- mruga do mnie.
-Maciek!- walę go w ramię ze śmiechem- udowodnię Ci , że jest inaczej.
-Udowodnić to Ty mi możesz jedynie, że w przeciągu kilku dni wylądujecie tam gdzie zwykle.
-Mógłbyś stanąć po stronie siostry?- zwracam się do Kamila.
-Wybacz młoda, ale nie.  Zastanawiam się  które z Was wpadło na tak niedorzeczny pomysł?
-Dlaczego od razu niedorzeczny?
-Hej młoda - Andreas staje za moimi plecami całując mnie w policzek. Uśmiecham się do siebie. Gdy czuję jak ktoś całuje mnie z drugiej strony. Richard. Całe moje ciało od razu przeszywa dreszcz. A policzki pokrywa rumieniec. Odchodzą po chwili do swojego stolika , a Kamil wybucha śmiechem.
-No właśnie dlatego niedorzeczny. Ledwo się powstrzymałaś , żeby nie rzucić mu się na szyję.
-Dajcie jej spokój- Ewa udaje poważną, ale nawet jej drgają kąciku ust.
-Czy któryś z Was ma chwilę czasu po weekendzie? Znów muszę spakować swoje rzeczy-  uśmiecham się zmieniając temat.
-Jasne Lena. Mam tylko nadzieję , że to już ostatni raz - mruga do mnie Kamil-  czyli kolejny raz wracasz do domu?
-Niestety. Kocham Monachium. Tylko teraz nie mam tam już czego szukać.


Wieczorem wychodzę przed hotel w poszukiwaniu Svena. Nasze rozstanie to jedno, ale zobowiązałam się zastąpić Daniela. Uśmiecha się na mój widok. Jak gdyby nic się nie stało. Jakby w ogóle nie był wściekły , że rozpieprzyłam mu życie. Idziemy w milczeniu w stronę samochodu. Odzywam się pierwsza gdy tylko zajmuję miejsce w środku.
-Zaraz po weekendzie przyjadę z Kamilem po swoje rzeczy.
-Wyprowadzasz się?
-No tak, przecież rozstaliśmy się nie możemy mieszkać razem.
-Przecież wiem Lena- wybucha śmiechem- myślałem jednak , że lubisz Monachium. I będziesz chciała zostać. To w końcu Twoje mieszkanie.
-To Twoje mieszkanie Sven- przypominam mu.
-Nie, Lena. Ono jest Twoje
-Jak to? - nie mam pojęcia o czym on do mnie mówi. To niemożliwe.
-Kupiłem je dla Ciebie. Możesz w nim zostać, Lena. Ja się wyprowadzam.
-Nie mogę Sven.
-Dlaczego?
-Nie mogę przyjąć od Ciebie takiego prezentu. To nie w porządku.
-Zastanów się. Może Ci się jeszcze przydać - uśmiecha się w moją stronę- mam dla Ciebie niespodziankę.
-Sven...- przerywam bo samochód zatrzymuje się na parkingu skoczni.
-Rozmawiałem z Danielem- odzywa się gdy wychodzimy- zadziwiające jakich masz świetnych przyjaciół.
-Więc już wiesz? Nie jesteś na niego wściekły?
-Wiem. Przez moment byłem. Ale już po chwili uświadomiło mi to , że Ty nigdy tak naprawdę nie byłaś moja.
-Przepraszam Sven.
-Już przepraszałaś. I naprawdę nie masz za co. Nie chciałem widzieć tego, co wszyscy widzieli od zawsze. I nie zaprzepaść tego co oni dla Ciebie zrobili- przerywa na chwilę spoglądając na mnie , po chwili wybucha śmiechem - a oto Twoja niespodzianka.
Chwyta mnie za ramiona i odwraca w drugą stronę. Widok uśmiechniętego Daniela przed sobą powoduje u mnie wybuch śmiechu. Sven odchodzi na bok, zostawiając nas samych.
-Co Ty tutaj robisz?
-Nie miałaś czasu dla mnie w Monachium , to musiałem przylecieć do Wisły- śmieje się zamykając mnie w swoim uścisku.
-Powinnam Cię zabić , wiesz?- udaję oburzoną , ale nie potrafię powstrzymać uśmiechu.
-Nie zrobisz tego jednak, bo nie miałabyś z kim pracować.
-O czym Ty mówisz ? - patrzę na niego w szoku. Nie mam pojęcia co się dzieje. Przecież od dawna nie pracujemy razem. I w tej sytuacji gdy zerwałam ze Svenem. Mój powrót do Eurosportu też jest niemożliwy. Zbyt dużo nas łączyło, żebyśmy mogli teraz pracować w jednym miejscu.


-Chodź, to Sven powinien z Tobą porozmawiać - Daniel chwyta moją rękę i przeciskając się pomiędzy ludźmi szukamy go. Stoi kilkanaście metrów dalej z Ewą i Kamilem. Coś im tłumacząc. Ewa uśmiecha się i kiwa głową w moim kierunku. Mam wrażenie , że rozmawiają o mnie.
-O co chodzi? - zaczynam gdy tylko podchodzimy.
-Lena, chciałbym żebyś zastąpiła Daniela - na słowa Svena, na twarzy Ewy pojawia się uśmiech. Powodując jeszcze większy mętlik w mojej głowie. Przecież , to niemożliwe ,że podoba jej się ta propozycja. To oznaczałoby ,że ciągle będę blisko Svena. A tego nikt z nich nie chciał.
-Nie rozumiem. A co z Danielem?
-Daniel zastąpi mnie. Dlatego chciałbym, żebyś to Ty z nim pracowała. Dogadujecie się idealnie.
-Jak to Ciebie, Sven? Przecież to Twoja praca. Lubisz ją.
-Rozmawiałem dzisiaj ze znajomym  z Berlina. Wyprowadzam się Lena.
-Nie możesz - ogarnia mnie złość. On nie może przeze mnie rzucać pracy. Już wystarczająco dużo dla mnie poświęcił.
-Podjąłem już decyzję. I nie zmienię jej.
-Sven ja się nie zgadzam. Nie zastąpię Daniela. On nie zastąpi Ciebie. I nie będziesz mógł odejść - w moich oczach pojawiają się łzy. Wściekłości i żalu.
-Twoja decyzja niczego nie zmieni. Miałem tylko nadzieję ,że będziesz chciała zostać. Że pomożesz Danielowi.
-To nie w porządku - podnoszę głos.
-Przemyśl to Lena- wtrąca się Kamil.
-Nie powinieneś już iść? Zaraz kwalifikacje- prycham w jego kierunku.
-Kochasz tą pracę- nawet Ewa staje po ich stronie.
-I co z tego?
-Pójdę już  z Danielem na górę. Przez ten weekend muszę go we wszystko wprowadzić- odzywa się jeszcze Sven- a Ty obiecaj mi ,że to przemyślisz  .
Uśmiechają się do mnie i po chwili znikają w tłumie.  Zostaję sama z Ewą, z aparatem w ręce. I nie mam pojęcia co zrobić ze swoim życiem.



Chciałam Wam tylko napisać ,że pomalutku zbliżamy się do końca ;) Zostały mi jeszcze góra dwa rozdziały plus epilog :)