49

                                                                         Lena

Przez cały weekend w Wiśle zastanawiam się nad ich propozycją. Nikt oprócz naszej kadry nie miał pojęcia o propozycji Svena. Nie chciałam, żeby ktoś inny wpłynął na moją decyzję. Ona musiała zostać podjęta wyłącznie przeze mnie.
 Chęć robienia tego co kocham, miesza się z obawami. Z obawami o to jak zostanę przyjęta z powrotem. Moja ostatnia wizyta w redakcji nie przebiegła pomyślnie. Do dziś jak myślę o kłótni z Melissą, robi mi się słabo. Do dziś widzę spojrzenia ich wszystkich. Spojrzenia pełne potępienia. I oskarżeń.
-Co postanowiłaś , Lena? Sven czeka na nas pod hotelem - Daniel dosiada się do nas. Siedzę z Ewą i chłopakami z kadry w hotelowym klubie po ostatnim konkursie w Wiśle.
-Już? - jak to? Przecież wszyscy zostajemy tutaj do jutra.
-Wyjeżdża dzisiaj.
-Nie potrafię się zdecydować. Myślę nad tym na okrągło. Argumenty za mieszają się z tymi przeciw - wybucham śmiechem.
-Na co nie potrafisz się zdecydować? - Andreas jak zwykle pojawia się znikąd stając za moimi plecami całując mnie w policzek.
-Lena dostała propozycję powrotu do Eurosportu - uśmiecha się Ewa.
-I których argumentów masz więcej?
-Nie mam pojęcia. Już się pogubiłam.
-A wzięłaś pod uwagę ten najważniejszy?- mruga do mnie Andreas.
-Niby jaki?
-Że mam do Monachium tylko sto kilometrów i nawet poza sezonem będziemy mogli często się widywać - wybucha śmiechem.
-To ten argument przeciw, prawda? - śmieję się razem z nim.
-Bo najważniejszy to ten, że do Oberstdorfu jest dużo bliżej z Monachium niż z Zakopanego - Maciek jak zwykle trafia w samo sedno. Powodując śmiech całego towarzystwa. Przewracam oczami. Czy oni nigdy nie dają mi spokoju? Wiem jednak ,że z tym argumentem nie potrafię walczyć. I nie chcę.
-Cieszę się ,że będziemy pracować razem- wybucha śmiechem Daniel i ciągnie mnie przed hotel. Kamil podnosi się i idzie za nami. A on po co? Zamierza mnie pilnować ,żebym znowu nie odwaliła czegoś głupiego? Nie mam zamiaru. To wszystko już jest poza mną.

-Będzie mi Ciebie brakowało Sven - ostatni raz przytulam się do niego.
-Wiesz , że tak będzie najlepiej.
-Wiem, ale i tak mi smutno- uśmiecham się, starając  opanować łzy - mam nadzieję ,że poukładasz sobie wszystko.
-Ty też - uśmiecha się - spakuję swoje rzeczy i zostawię klucze w redakcji.
-Mówiłam ,że nie mogę tego przyjąć tego mieszkania. Zajmę moje stare z redakcji.
-Możesz Lena- odzywa się Kamil - Sven mówił mi ,że kupił Ci mieszkanie. W pełni popieram Twoją odmowę. To byłoby nie w porządku. Dlatego odkupiłem je od niego.
-Całkiem Ci odbiło ?- prycham.
-Daj spokój. Jestem Twoim bratem.
-Ale ja jestem dorosła.
-Ale nadal jesteś moją siostrą - wybucha śmiechem , przytulając mnie do siebie.
-Dziękuję - szepczę w jego ramię. Robi mi się głupio. Kupił mi mieszkanie, a ja znów przez moment myślałam ,że chce mnie pilnować. Że wracamy do tego co było dawniej. Chyba najwyższy czas zmienić myślenie.

 Kamil z Danielem znikają zostawiając mnie samą.  Stoję jeszcze chwilę przed hotelem czekając , aż Sven odjedzie. Więc to naprawdę już koniec? Jest mi smutno, ale wiem też ,że to dobra decyzja. Jedyna jaką mogłam podjąć. Nie mam pojęcia skąd Richard pojawia  się obok.
-Jak się czujesz? - sam dźwięk jego głosu sprawia, że mam ochotę rzucić mu się na szyję.
-Sama nie wiem.Niby jest mi smutno. Ale zdaję sobie sprawę z tego ,że dobrze zrobiłam - uśmiecham się w jego kierunku.
-Chodź do środka , robi się chłodno.
-Właściwie to nie mam ochoty tam wracać - patrzę na niego przez chwilę- przejdę się. Muszę chyba zebrać myśli.
Robię dosłownie kilka kroków w kierunku rynku , gdy brunet zrównuje ze mną krok z uśmiechem.
-Późno jest. Nie powinnaś chodzić sama- mimowolnie wybucham śmiechem na jego słowa. Martwi się o mnie? Czy też nie ma ochoty tam wracać? Nieważne. Nie mam ochoty zastanawiać się nad tym. Ważne , że jest blisko mnie.

-Lena- odzywa się cicho po dłuższej chwili - a ta nasza przyjaźń to tak na długo?
-A co trzy dni to dla Ciebie już wieczność?
-Nie, tylko..
-Tylko co?
-Tylko , że ja już teraz wiem , że to bezsensu - chwyta mnie za ręce przyciągając do siebie.
-Wszystko między nami zawsze było bezsensu- odzywam się smutno.
-Wcale nie - szepcze wprost do mojego ucho, powodując przyjemny dreszcz rozchodzący się po moim ciele- i dobrze o tym wiesz. I zrobię wszystko by Ci to udowodnić.
-Ta na pewno - wybucham śmiechem- po kilku dniach masz dosyć.
-Jak będzie trzeba to możemy  się przyjaźnić całe życie.  Mogę się nawet przenieść do Zakopanego. Najważniejsze żebyś była blisko mnie.
-Zostaję w Monachium - na moje słowa chwyta mnie w pasie unosząc do góry.
-Jak to ?
-Wracam do Eurosportu.
-To znaczy , że znów będziesz na każdych zawodach ?
-Podobno - śmieję się - postawisz mnie w końcu na ziemi ?
-A muszę? - jego śmiech odbija się echem nad rzeką.
Nie , nie musi. Może mnie tak trzymać do końca życia. To chyba najwspanialsze uczucie na ziemi. Odsuwa się jednak po chwili marszcząc czoło.
-A Sven?
- A co jesteś zazdrosny ?
- Nie, przecież my tylko się przyjaźnimy.
- Sven się wyprowadza do Berlina. Jego miejsce zajął  Daniel- ledwo kończę zdanie gdy jego usta znajdują się na moich.  Całuje mnie łapczywie , jakby bał się że za chwilę go odepchnę.
-Przepraszam , nie mogłem się powstrzymać- odsuwa się ze śmiechem,  a ja stoję próbując uspokoić oddech.
-Wracajmy - mam nadzieję że nie słyszy bicia mojego serca , które chyba zaraz wyskoczy mi z piersi.

-To co? Chyba dobranoc - odprowadza mnie pod pokój Ewy z którego chwilowo wywaliłam Kamila. Otwieram drzwi wchodząc do środka. Bez zastanowienia odwracam się w jego kierunku, stoi oparty wpatrując się we mnie.
-Zostaniesz chwilę?- słowa same  wydobywają się z moich ust. Nic się nie zmieniło , najpierw zawsze mówię potem myślę .
- Mam zostać? - widzę jak drgają mu kąciki ust.
-Aż nie wróci Ewa. Nie chcę siedzieć sama.
-Jasne - na jego twarzy pojawia się figlarny uśmiech-a jak dzisiaj nie wróci?
To będę najszczęśliwszą osobą na ziemi. Nie mówię jednak tego. Dlaczego tak ciężko mi jest zaufać mu ponownie. Mimo że najbardziej na świecie pragnę z nim być, strach przed kolejnym cierpieniem dosłownie mnie paraliżuje. Strach przed tym ,że znów się zawiodę. Że znów się mną pobawi ,a później zostawi. Że znów potraktuje mnie jak dzieciaka z przed lat.

                                                                          Richard

-Zostaniesz chwilę? - patrzę na nią z uśmiechem. A ona sama jest chyba przestraszona słowami które przed chwilą wypowiedziała.
- Mam zostać?- nie potrafię powstrzymać coraz większego uśmiechu pojawiającego się na mojej twarzy.
-Aż nie wróci Ewa . Nie chcę siedzieć sama.
-Jasne .A jak dzisiaj nie wróci?
Nie odpowiada , ale chyba nie przeraża ją ta perspektywa, bo uśmiecha się do siebie.  Nie mam pojęcia dlaczego ciągle brnie w ten dziwny pomysł z przyjaźnią. Przecież widzę jak reaguje na moją bliskość. Jak walczy sama ze sobą i ze swoimi pragnieniami. Po co się tak głupio upiera, przecież i tak wszyscy wiedzą jak to się skończy.
-Napijesz się wina ? - patrzy na mnie z uśmiechem.  Kiwam tylko głową, czekając, aż się odwróci. Krótki sms do Andreasa powinien załatwić sprawę z Ewą. Marszczy śmiesznie nos podchodząc do mnie z winem i kieliszkami.
- Nie pisałeś właśnie do Ewy , że tutaj jesteś? -spogląda na telefon w mojej ręce.
- Chciałabyś,  ale nie - wybucham śmiechem. Nie kłamię, do niej przecież  nie pisałem.
Rozlewa wino do kieliszków i zajmuje miejsce w drugim kącie łóżka. Dźwięk jej telefonu przerywa ciszę. Wpatruje się w ekran szeroko otwartymi oczami.
-Co jest ?
-Na pewno do niej nie pisałeś? - prycha.
-Masz , sprawdź -podaję jej swój telefon. Wpatruję się w niego przez krótki moment.
-Przecież nie będę Ci grzebać w telefonie - kręci głową , upijając trochę wina - mam na nią nie czekać. Zostaje z Kamilem u Maćka.
-I co teraz ?
-Jak to co? Możesz iść. Nie ma sensu żebyś siedział ze mną do rana.
-A gdybym jednak chciał siedzieć z Tobą do rana ?- zabieram z jej rąk kieliszek. Przymyka oczy i przełyka ślinę.
-A chcesz ? - z jej ust wydobywa się ledwo słyszalny szept. Nie odpowiadam. Nie muszę. Przyciągam ją do siebie , zamykając w swoim uścisku. Bez słowa opiera głowę na moim ramieniu. A na jej twarzy pojawia się uśmiech.


                                                                    Lena

Otwieram oczy , gdy czuję na sobie jego wzrok. Nadal opieram głowę na jego ramieniu, a on obejmuje mnie z całej siły. Do pokoju zaczynają wpadać pierwsze promienie słońca. Spędziliśmy noc ze sobą, nie rzucając się na siebie. Można to chyba uznać za jakiś postęp w naszym wykonaniu. Rozmowa zamiast seksu. Może jeszcze kiedyś coś się między nami poukłada.
-Napisałem do Andreasa - na początku nie wiem o czym mówi. Po chwili wybucham śmiechem. Nie potrafię nawet się na niego złościć.
-Okłamałeś mnie w nocy.
-Wcale nie. Pytałaś tylko czy napisałem do Ewy.
-No tak to całkowicie zmienia postać rzeczy - śmieję się - dlaczego to zrobiłeś?
-Bo chciałem - odzywa się szczerze- i Ty też chciałaś.
-Skąd możesz wiedzieć czego ja chcę?
-Bo od zawsze chcemy tego samego - podnosi się ze śmiechem - pójdę już. Spotkamy się za chwilę na dole.
Całuje mnie w policzek i wychodzi. Wpatruję się w zamykające się za nim drzwi i znów się zastanawiam czy to możliwe. Że naprawdę chcemy tego samego.